Al 83 dagen ben ik ondertussen van huis... Dat wil zeggen: nog maar zeven te gaan! Wat is de tijd hier gevlogen! Iedereen begint stilletjes aan te beseffen dat we bijna terug huiswaarts keren, dus worden we van het éne uitstapje naar het andere restaurantje meegenomen. Het begon vorige week zondag met Mrs. Gohl en haar man, Margie en Peter, die ons een dagje meenamen naar Hermanus. 
Hermanus ligt net buiten de Cape Peninsula en je hebt er een mooi zicht op het schiereiland. Maar het plaatsje is vooral bekend om zijn gasten die ze ontvangen in wintermaanden. Walvissen komen er in de koudste wintermaanden hun kleintjes baren omdat, gek genoeg, in deze maanden het water er het warmst is. Helaas is het nog vroeg op het seizoen en konden wij alleen van de mooie omgeving en uitzichten genieten in dit plaatsje. Maar gelukkig ook van een gezellige en lekkere picknick die Margie en Peter voor ons hadden voorbereid. Prachtige mensen! Margies kinderen wonen in Londen of de andere kant van Zuid-Afrika. Ze was blij dat ze op deze manier een beetje moederdag had kunnen vieren. Haar kinderen ver weg, wij ver van onze mama's, dus moesten we tijdelijk elkaars plaatsvervangers spelen ;-) Natuurlijk ben ik mijn eigen mama niet vergeten. Samen met de kinderen op school maakte ik speciaal voor haar dit filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=yjUeVMdIpKw
De week die volgde was mijn laatste week op school. Het was een week met maar weinig les geven. Het was immers assesment week in het tweede leerjaar. Tijd om toetsen te maken en punten te verdienen! Voor mij dus een heel rustige week om af te sluiten. Enkel wat verbeterwerk, maar dat klusje verdeelden mijn mentor en ik eerlijk. Natuurlijk doen ze hier alles African Time... Dus de toetsen zijn uiteindelijk niet allemaal door kunnen gaan. Volgende week is er dus uiteindelijk nog een toetsenweek. Probeer dat maar eens in België: "Ohja, we houden even een extra weekje examens... Goed?"  |
| Gcina fier op zijn goeie toets! |
De week verliep zoals alle andere weken weer enorm snel. Plots was het al vrijdag. Tijd om afscheid te nemen. Ik bracht lekkere Belgische zeevruchtjes mee om mijn mentor te bedanken voor alles. En voor de kinderen cake en 'magic pencils'. Potloden met een regenboogmotiefje, échte Belgische potloden met een vleugje magie. Ze moeten helpen om volgende week hun toetsen extra goed te kunnen maken en in gewone lesweken extra netjes te kunnen schrijven. Dolgelukkig waren ze ermee! De volgende test werd volle goeie moed ingevuld. Ze konden allemaal plots zo netjes schrijven. Één kind voelde de spieren in zijn arm zelfs plots groeien door dit potlood te gebruiken. Heerlijk hoeveel je ze toch kan wijsmaken op die leeftijd, he ;-)
 |
| Magic pencils! |
 |
| Dillon: Miss Steffi, I feel my muscles growing! Bella: Wow, yeah, I see them growing! Steffi: Oh, you kids... |
Aan het einde van de dag was er helaas ook tijd om afscheid te nemen. Ooh, wat waren ze verdrietig! Ik kon de tranen nog goed bedwingen, want zij weten niet dat ik donderdag nog even binnenspring om echt afscheid te nemen. Hoe kan ik nog een week in Zuid-Afrika zijn, zonder nog eens echt dag te zeggen tegen de kleine schatjes waar ik de beste weken ooit mee heb beleefd? Nadien gaan we op babybezoek bij Kim, onze collega uit het tweede leerjaar die tegen dan bevallen zal zijn van haar zoontje! Spannend!
 |
| Boodschap verstopt achter enkele boeken. |
De rest van de week houden we afscheidsavondjes, braai en etentjes. Vandaag begonnen we al met onze twee mentoren. Mrs Ngubeni en onze Zuid Afrikaanse moeder, Cheryl, namen ons mee naar de Bokaap. Dit is gelegen in de steilste en kleurrijkste straten van Kaapstad waar de Kaap-Maleise buurt zich bevindt. Hun eten wordt op en top Cape Town genoemd. Wij gingen eens proeven in het bekende Bokaap Kombuis aan de voet van Signal Hill. Een lekker, gezellig maal met een prachtig zicht over Kaapstad Centrum! Onze mentoren konden ons geen beter afscheidscadeau geven!
Baie drukkies,
Steffi
