Chapter of goodbyes

Al 83 dagen ben ik ondertussen van huis... Dat wil zeggen: nog maar zeven te gaan! Wat is de tijd hier gevlogen! Iedereen begint stilletjes aan te beseffen dat we bijna terug huiswaarts keren, dus worden we van het éne uitstapje naar het andere restaurantje meegenomen. Het begon vorige week zondag met Mrs. Gohl en haar man, Margie en Peter, die ons een dagje meenamen naar Hermanus. 

Hermanus ligt net buiten de Cape Peninsula en je hebt er een mooi zicht op het schiereiland. Maar het plaatsje is vooral bekend om zijn gasten die ze ontvangen in wintermaanden. Walvissen komen er in de koudste wintermaanden hun kleintjes baren omdat, gek genoeg, in deze maanden het water er het warmst is. Helaas is het nog vroeg op het seizoen en konden wij alleen van de mooie omgeving en uitzichten genieten in dit plaatsje. Maar gelukkig ook van een gezellige en lekkere picknick die Margie en Peter voor ons hadden voorbereid. Prachtige mensen! Margies kinderen wonen in Londen of de andere kant van Zuid-Afrika. Ze was blij dat ze op deze manier een beetje moederdag had kunnen vieren. Haar kinderen ver weg, wij ver van onze mama's, dus moesten we tijdelijk elkaars plaatsvervangers spelen ;-) Natuurlijk ben ik mijn eigen mama niet vergeten. Samen met de kinderen op school maakte ik speciaal voor haar dit filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=yjUeVMdIpKw

De week die volgde was mijn laatste week op school. Het was een week met maar weinig les geven. Het was immers assesment week in het tweede leerjaar. Tijd om toetsen te maken en punten te verdienen! Voor mij dus een heel rustige week om af te sluiten. Enkel wat verbeterwerk, maar dat klusje verdeelden mijn mentor en ik eerlijk. Natuurlijk doen ze hier alles African Time... Dus de toetsen zijn uiteindelijk niet allemaal door kunnen gaan. Volgende week is er dus uiteindelijk nog een toetsenweek. Probeer dat maar eens in België: "Ohja, we houden even een extra weekje examens... Goed?" 

Gcina fier op zijn goeie toets!

Donderdag en vrijdag waren hier geen vrijaf dagen. Maar donderdag was er wel een soort van gospelviering met heel de school. Een tof, jong swingend bandje kwam er samen met de kinderen tot de heer zingen. Dat geloven hier, het blijft iets gek. Maar leuk om ze bezig te zien! We zongen liedjes als "Dis so lekker om die heere te dien" en "We are all soldiers in the lord's army". 

De week verliep zoals alle andere weken weer enorm snel. Plots was het al vrijdag. Tijd om afscheid te nemen. Ik bracht lekkere Belgische zeevruchtjes mee om mijn mentor te bedanken voor alles. En voor de kinderen cake en 'magic pencils'. Potloden met een regenboogmotiefje, échte Belgische potloden met een vleugje magie. Ze moeten helpen om volgende week hun toetsen extra goed te kunnen maken en in gewone lesweken extra netjes te kunnen schrijven. Dolgelukkig waren ze ermee! De volgende test werd volle goeie moed ingevuld. Ze konden allemaal plots zo netjes schrijven. Één kind voelde de spieren in zijn arm zelfs plots groeien door dit potlood te gebruiken. Heerlijk hoeveel je ze toch kan wijsmaken op die leeftijd, he ;-)

Magic pencils!

Dillon: Miss Steffi, I feel my muscles growing!
Bella: Wow, yeah, I see them growing!
Steffi: Oh, you kids...

Aan het einde van de dag was er helaas ook tijd om afscheid te nemen. Ooh, wat waren ze verdrietig! Ik kon de tranen nog goed bedwingen, want zij weten niet dat ik donderdag nog even binnenspring om echt afscheid te nemen. Hoe kan ik nog een week in Zuid-Afrika zijn, zonder nog eens echt dag te zeggen tegen de kleine schatjes waar ik de beste weken ooit mee heb beleefd? Nadien gaan we op babybezoek bij Kim, onze collega uit het tweede leerjaar die tegen dan bevallen zal zijn van haar zoontje! Spannend!

Boodschap verstopt achter enkele boeken.

De rest van de week houden we afscheidsavondjes, braai en etentjes. Vandaag begonnen we al met onze twee mentoren. Mrs Ngubeni en onze Zuid Afrikaanse moeder, Cheryl, namen ons mee naar de Bokaap. Dit is gelegen in de steilste en kleurrijkste straten van Kaapstad waar de Kaap-Maleise buurt zich bevindt. Hun eten wordt op en top Cape Town genoemd. Wij gingen eens proeven in het bekende Bokaap Kombuis aan de voet van Signal Hill. Een lekker, gezellig maal met een prachtig zicht over Kaapstad Centrum! Onze mentoren konden ons geen beter afscheidscadeau geven!

Natuurlijk begin ik ook al uit te kijken naar Belgische frietjes en goeie kost van ons moeke thuis! Tot volgende week!


Baie drukkies,
Steffi   

Life begins at the end of your comfort zone.

Tussenin het schoolwerk van een leerkracht, het schoolwerk van een HUB student en genieten van de laatste weken Zuid-Afrika vind ik toch even een momentje om jullie weer up to date te brengen. Het lange weekend van 1 mei is alweer even gepasseerd, maar het verdient toch zeker een blogbericht. Dat waren immers vijf dagen om nog eens ten volle van onze omgeving hier te genieten.

Op zaterdag trokken we naar Old Biskuit Mill in Woodstock om op de koppen te lopen van Neighboursgood Market. Een zeer populair marktje voor toeristen in een iets minder goed verzorgd gedeelte van Kaapstad. Maar het marktje op zich was top. Ze hadden eten, mensen en muziek van over de hele wereld. Ze hadden zelfs Belgische wafels! Of ze even lekker waren als the real deal hebben we niet geprobeerd. We zijn voorlopig nog steeds studenten in het hartje van Brussel, dus nog genoeg kansen in België om daarvan te smullen!  

Zondag moesten we al vroeg in Kaapstad zijn. We ondernamen die dag namelijk opnieuw de poging om richting Cape Point te trekken, het meest zuidwestelijke punt van Afrika. Op onze weg lagen de haven van Hout Bay, de mooiste weg van Zuid uitgehakt die gehakt uit rotsen is met steile klippen boven de zee,de Chapman’s Peak, Simon's Town voor een bezoek aan de pinguïns, Kaap de Goeie Hoop en uiteindelijk Cape Point, meest zuidwestelijke punt van Afrika. Hoewel het een echte Kaapse winterdag was, hebben we toch veel mooie dingen zien en ten volle genoten! Check it out: http://www.youtube.com/watch?v=nmx-tBm7cZw&feature=youtu.be

Zicht op Hout Bay vanop de Chapman's Peak

Chapman's Peak

Simon's Town - Boulders Beach

Simon's Town - Boulders Beach

Kaap de Goede Hoop

Cape Point 

Terugweg...

Maandag kwamen Mrs. Barichievy en Mrs. Weddel, a.k.a Cheryn en Sandy, ons ophalen voor een dagje shoppen in China Town. Dit zijn twee topdames en ancien leerkrachten bij ons op school die ons eens hun shopparadijs wouden voorstellen. Voor ons waren het eerder 25 Wibra, Zeeman en Actionachtige winkels gevuld met Chineesjes. Niet bepaald waar wij onze kleren zouden gaan halen dus. Maar het dolle gezelschap hun shopwoede zorgde toch voor een leuke dag. Op deze regenachtige winterdag konden we toch niet veel anders doen (oké, behalve taken maken voor de HUB)

Dinsdag een dag waar we al een tijdje naar uitkeken: safaridag! Want je kan Zuid-Afrika niet verlaten zonder the big five te hebben gezien. Deze zogenaamde big five bestaat uit de olifant, de leeuw, de buffel, de neushoorn en het jachtluipaard. Maar naast deze wilde beesten kregen we ook zebra's, giraffen, krokodillen, nijlpaarden, wrattenzwijntjes, cheetahs en (nog maar eens) struisvogels te zien. We startten de dag in stijl met een fancy ontbijt, de eerste ontbijtkoeken die we in Zuid-Afrika tegen kwamen, vers fruitsap en een goed glaasje van de plaatselijke schuimwijn. Het safaripark lag namelijk middenin de wijnstreken, meer dan eens werd er ons die dag een glaasje sparkling wine aangeboden. Daar zeiden wij natuurlijk geen neen tegen!

Terugweg...

Vermoeid na dit weekend begonnen we aan onze korte schoolweek. Na een paar frisse dagen, die de mensen hier als pure winter omschreven en enorm warm gekleed rond liepen, zijn de zonnige dagen terug begonnen! En dat wanneer wij in een warm klaslokaal moeten zitten, typisch! We besloten vorig weekend dus nog eens lekker lui in de zon te zitten. Maar met mijn superpowers, kon ik toch even een bezoekje brengen aan het ledenfeest, beter gekend als het onderonsje, om nog eens een stevig feestje te placeren. Iedereen bedankt voor het korte, maar toffe seizoen! Aan mijn miniemen jongens: ik ben superfier op jullie eerste plaats! Die piramidelopen en krachtoefeningen lijken nu opeens niet zo nutteloos meer he? ;-)

Het verdere weekend gebruikte ik om verbeteringen en werkjes in orde te brengen. Er zat immers sinds enige tijd weer een volle vijf dagen schoolweek aan te komen. Maar ook die vliegt weer enorm snel voorbij met mijn lieverdjes in de klas. Nog één week mag ik hun miss Steffi zijn en dan komt de terugkeer naar België plots akelig dichtbij! Onze collega-leerkrachten lijken dit ook ten volle te beseffen, want ze reserverven ons alvast de komende weekends voor nog enkele uitstapjes met hen te doen. En ook worden er hier thuis al afscheids-braaien gepland! Whaaaa! We zijn hier nog maar pas!

Morgen nog een schooldagje en dan is het weekend er alweer. Vliegen de weken van een leerkracht in België ook zo snel? I hope so, want de kriebels om volgend jaar aan de slag te gaan zijn er na deze drie maand zeker wel!

Groetjes uit het winterse Cape Town!
 

Winter in Cape Town

My Ghetto Gospel

Hip hoy, het lange weekend is hier al begonnen! Vijf lange dagen om nog eens dubbel en dik van Zuid-Afrika te genieten! 27 april is hier namelijk ook een feestdag, Freedom Day genaamd. Vandaag is de dag dat de Zuid-Afrikaanse bevolking het einde van de apartheid viert.

Ik moet toegeven dat ik heel nieuwsgierig ben naar deze geschiedenis. Pas in 1994 kwam er een einde aan de apartheidswetten. Ik was toen al vier jaar, terwijl deze praktijken echt aanvoelen als iets oud en ver weg als een wereldoorlog. Mensen hier praten er niet graag over, dus bracht ik vorig weekend een bezoek aan het District 6 Museum in Kaapstad.
District 6 is een stadsdeel van Kaapstad. Begin jaren 1900 hadden veel pas bevrijde slaven, Indiërs en moslims zich in dit deel van de stad gevestigd. Het was een mooie, levendige buurt. Maar dat veranderde allemaal in tijdens het apartheidsregime. De blanke leiders besloten om van dit deel een 'Whites Only Area' te maken. De 60 000 bewoners van dit stadsdeel werden gedwongen om in de townships te gaan wonen. Dit zijn sloppenwijken buiten de stad, dus buiten het woongebied van de blanke bevolking. Nadien werd heel District 6 plat gesmeten, alleen de kerken lieten ze staan. De zwarte bevolking werd niet alleen gedwongen om te verhuizen, ze mochten ook niet langer het werk doen dat ze wouden. Ze mochten alleen boodschappen doen in winkels van niet-blanke mensen. Ze mochten zelfs niet op dezelfde bus zitten als blanken, of op dezelfde bankjes in het park.

Ondertussen keren de gezinnen van zoveel jaren geleden stilletjes aan terug naar hun district hier. En heeft zich hier ook al een beroemd bakkerijtje gevestigd, Charly's Bakery. De taarten die zij maken zijn echt prachtig, je zou ze bijna niet willen opeten. Maar we missen de lekkernijen als chocolade en simpele chips als paprika, grills, peper en zout toch iets te erg! Dus dat pleziertje hebben we ons toch even gegund... Ik ging voor een lekkere cookie monster!

 

De dag nadien ging ik ook eens kijken in één van de townships net buiten Kaapstad. Want inderdaad, deze townships zijn er nog steeds. Achttien jaar na het einde van de apartheidswetten leven de meeste mensen nog steeds in armoede. Langa was de naam van de eerste township die ik bezocht, dit was de thuis van de zwarte bevolking tijdens de apartheid. Later die dag ging ik ook naar township Bonteheuvel, daar woonden tijdens de apartheid de kleurlingen. Deze mensen zijn 'minder zwart' en waren tijdens de apartheid dus meer waard dan de pure zwarte bevolking. Hun huizen waren iets beter om in te wonen. In Langa gingen we ook naar de zondagsmis. Zalig hoe ze hier dansen, shaken en zingen! 

Dit is Zingi. Hij liet ons zijn huis zien. In deze kamer van zo'n 3 meter op 3 meter leven 6 mensen. Aan de andere kant van het kamertje hadden ze ook een koelkast, een lavabo en een fornuisje.

De gemeenschappelijke wasplaats. Hier komen de vrouwen samen om de was te doen. Dit doen ze met de hand. 

Dit is het huisje van de plaatselijke geneesheer. Wanneer je ziek bent, verdrijft hij de geesten die je lichaam ziek maken.

Vandaag de dag heb ik allerlei soorten kleurtjes van kinderen in mijn klas. Bij hen is de apartheid dus volledig onbekend. Maar het land herstelt er nog steeds van. In townships zal je geen blanken zien wonen. Het is nog steeds vooral de zwarte bevolking die in armoede leeft. Ze vinden hier voor hen heel wat jobs uit: mensen die je boodschappen inpakken in de winkel, de hefboom van de parking voor je opendoen, met een vlagje staan zwaaien langs de kant van de weg om aan te kondigen dat er werken aan de gang zijn verderop, mensen die je auto bewaken op de parking van echt elke supermarkt, ... 

Op school gaat alles zijn gewone gangetje verder. Doordat de volleyballessen niet doorgaan, help ik vanaf nu bij netball van de -9-jarigen.Ik dacht, dat is toch volleybal voor losers... ;-) Bij de kinderen dus gewoon wat balvaardigheidsoefeningen. Maar toen er deze week een onweer losbarste, kon de netball-les niet doorgaan. Mijn leerkracht besloot dus eens stil te staan bij de theorie van netball, kon voor mij ook nog boeiend worden. Ze begon met de beschrijving van de verschillende taken die je kon hebben op het veld. "Hmmm, vreemde benamingen hebben ze hier zeg. Goal shooter, goal attacker, goal keeper, ..." of "Huh, lopen met de bal... En wat met het net?" Toen ze het veld op bord begon te tekenen, was ik helemaal verloren. Maar uiteindelijk viel mijn Zuid Afrikaanse Rand toch. Netball is onze handbal! En daar ken ik nu eens helemaal niks van! Gelukkig hoef ik niet te coachen, want de eerste matchkes worden pas gespeeld na mijn vertrek!  


Deze week was Tine haar mentor een dag ziek, dus mocht ik een dag mee bij haar in de klas. Een hele dag hebben we dus eens ons eigen ding kunnen doen. Super leuk! In plaats van hen 2,5 uur aan een stuk oefeningen te laten maken en overschrijven, speelden we eens een spelletje tussendoor. Een groot succes. Nog nooit hebben we de kinderen hier zo ijverig, snel en geconcentreerd zien werken aan hun oefeningen! Maar de dag nadien keerde ik met veel plezier terug naar mijn eigen klasje! Ik werd overladen met knuffels en "we missed you so much, miss Steffi". Nog maar drie weken en de stage zit er hier op. Een stage in België van die duur zou eindeloos lang lijken. Maar hier lijkt het véél te kort... Nog maar drie weken en ik moet afscheid nemen van mijn kleine monstertjes! Ik denk er liever nog niet teveel aan en maak er nu een top weekend van. Op het programma staan:

• Noughboursgood Market / Old Biscuit Mill's Market, omdat we dol zijn op marktjes! 
• Cape Peninsula Tour. Dus eindelijk naar Kaap de Goeie Hoop en Cape Point, na die mislukte poging met de auto. 
• China Town met twee leerkachten van bij ons op school. 
• Safari in het Aquila Parc, net buiten Kaapstad. Eindelijk nog eens wat wilde beesten zien!
• En vooral: Genieten van iedere dag. La vita e bella. Bedankt voor die wijze woorden, Luc. Bedankt voor alles! Het ga je goed...

Groetjes en tot snel voor meer nieuws,
Steffi

So I’ve given this whole “growing old” thing some thought and I’ve come to the decision that I’d like to stay exactly as I am right now.

Na twee weken vakantie zijn er ondertussen ook weer bijna twee schoolweken voorbij gevlogen. De afgelopen weken stond ik in het tweede leerjaar. Hoewel deze lagere graden normaal niet helemaal mijn ding zijn, heb ik er toch al ten volle van genoten. Al moet ik toegeven dat de eerste dagen er niet zo veelbelovend uitzagen...


Ik kwam in de klas van Miss Ngubeni terecht. Een heel vriendelijke vrouw in de leraarskamer en één van de enige zwarte leerkrachten hier op school. Ze wist me te vertellen dat ze twintig jaar ervaring had in een townshipschool in Johannesburg. Dat staat nogal bekend om een andere mentaliteit hier: overvolle klassen, kinderen slaan, ... noem maar op. Ze is blij dat ze weg is uit die scholen, maar de mentaliteit heeft ze toch niet helemaal los kunnen laten. Natuurlijk slaagt ze de kinderen niet, mag helemaal niet in onze school, maar ze roept en tiert er op los. Ze vernedert de kinderen echt. Fouten maken is verboden!


"Wie een gom nodig heeft tijdens zijn oefeningen heeft weeral niet goed nagedacht."


"Doorstrepen is nergens voor nodig als je alles van de eerste keer juist kan opschrijven."


Oh wee, als ze een kind hier dan op betrapt. Of als je niet goed geluisterd hebt of te traag werkt volgens haar normen. Zo heb ik een jongetje dat enkel Xhosa spreekt in de klas. Zijn naam is Asemahle. Hij komt van een townshipschool en zit ver ver achter op de rest van de klas. Hij kent zelfs de basissommen als 5 + 3 amper. Daarom had ik hem een telraam gegeven om het vlotter te laten verlopen. Maar toen mijn leerkracht dat te zien kreeg, werd ze razend. 


"YOU LAZY DUMB CHILD! You don't belong in second grade... I should send you back to first grade! Lazy lazy lazy child!"


"You are a terrible child. I pity your mother, I really do! You can't do anything right!"


En toen de tranen volgden was het hek helemaal van de dam...


"Stop crying, you big baby! I SAID STOP CRYING!"

Wellicht verstond het kind maar half wat er naar zijn hoofd geslingerd werd, maar de boodschap had het zeker begrepen. Ik kon alleen maar toekijken en zelf de tranen verbijten toen ik het jongetje dapper zag doorwerken, met de tranen rollend over zijn wangen. De kinderen durven amper vragen te stellen en kijken constant beteuterd. Oooh, mijn hart is vaak gebroken die eerste week! Ik probeer hen zoveel mogelijk positief aan te moedigen, ze hebben er zoveel nood aan! Na school kwam Asemahle mij een knuffel geven en brabbelde iets waar ik uit opmaakte "love you, new mam". Hartverwarmend! Vanaf maandag zou ik de lessen overnemen en het op een totaal andere manier aanpakken dan Miss Ngubeni... 


In het weekend waren de weergoden ons iets minder goed gezind. De herfst is duidelijk in het land, de temperaturen zakken hier tot 24 graden... (gnah gnah, en hoe staat het met de lente in België?) Maar na een zonnige en vrolijke schoolweek, besloten de weergoden een laagje wolken over Kaapstad en omstreken te hangen tijdens het weekend. Wat doe je dan als twee meisjes met grijs weer? Inderdaad ja, SHOPPEEEEEN! Zeker als je weet dat we het tweede grootste shoppingcenter van Afrika, Canal Walk, hier vlakbij hebben. Gelukkig wisten we de schade aan onze portefeuilles beperkt te houden. De mode is hier wat anders (lange kleedjes tot op de grond... en believe me, ik ben echt een kabouter in die dingen) en zoveel kilo's krijg ik toch niet meer mee in mijn valies. Ik spaar ze voor leuke souvenirtjes voor mijn lievelingen in Schepdaal :-)

Natuurlijk maakten we ook nog wat tijd vrij om lesvoorbereidingen te maken, want maandag was het zover! Eindelijk zorgjuf af en een klasje voor mezelf! Ik werkte met actieve werkvormen, speelde een quiz bij maths, gaf de kinderen complimenten, heb sneller-klaar-leitjes gemaakt voor de snelle werkers, maakte een themahoek, vertelde het verhaal van Mister Drop... En ik geniet met volle teugen hoe de kinderen hun ogen open trekken bij deze andere manier van werken, maar zoveel bijleren. En het beste van al, Miss Ngubeni doet net hetzelfde! Ze vindt mijn werkvormen heel leuk en snapt niet hoe ik het allemaal laat draaien. Vandaag gaf ze me het compliment dat mijn rustige aard heel de klas, zelfs het grootste probleemgeval dat welbekend staat over de hele school, rustig krijgt. En dat ze misschien ook wat minder moet roepen... Hoplaaa! Het is een begin!

De themahoek rond Water

Het verhaal van Mister Drop om de watercyclus aan te leren

De sneller-klaar-leitjes: Omdat de basiswiskunde hier echt zo beperkt is. Omdat de kinderen op deze manier eens lekker kunnen uitvegen en geen zorgen moeten maken om fouten. En vooral omdat kopiëren van sneller-klaar-boekjes voor ieder kind gewoon véél te véél kost!

Ik vroeg haar of ze het zag zitten dat ik bij haar in de klas bleef tot eind mei, in de plaats van binnen een week naar het eerste leerjaar te moeten vertrekken. Ze stemde met veel overtuiging in. Jihaaa, want de klik die ik heb met deze klas is ongelooflijk. Ik wil ook nog zoveel dingen met hen doen die ik niet kan in een eerste leerjaar. Daarbovenop zou ik in het eerste leerjaar weer van nul moeten starten met enkele dagen observeren. Veel te veel tijdverspilling als je 't mij vraagt, onze tijd hier is beperkt! En ohja, eerste leerjaar bleek na onze stage dit jaar ook helemaal mijn ding niet te zijn... Dus alles valt perfect op zijn pootjes!


Dit weekend trekken we opnieuw Kaapstad in voor enkele leuke marktjes en hopelijk ook voor wat gospel en lekkernijen in de townships (sloppenwijken). Hoe dat allemaal nog verloopt, laat ik zeker weten!