Ik moet toegeven dat ik heel nieuwsgierig ben naar deze geschiedenis. Pas in 1994 kwam er een einde aan de apartheidswetten. Ik was toen al vier jaar, terwijl deze praktijken echt aanvoelen als iets oud en ver weg als een wereldoorlog. Mensen hier praten er niet graag over, dus bracht ik vorig weekend een bezoek aan het District 6 Museum in Kaapstad. District 6 is een stadsdeel van Kaapstad. Begin jaren 1900 hadden veel pas bevrijde slaven, Indiërs en moslims zich in dit deel van de stad gevestigd. Het was een mooie, levendige buurt. Maar dat veranderde allemaal in tijdens het apartheidsregime. De blanke leiders besloten om van dit deel een 'Whites Only Area' te maken. De 60 000 bewoners van dit stadsdeel werden gedwongen om in de townships te gaan wonen. Dit zijn sloppenwijken buiten de stad, dus buiten het woongebied van de blanke bevolking. Nadien werd heel District 6 plat gesmeten, alleen de kerken lieten ze staan. De zwarte bevolking werd niet alleen gedwongen om te verhuizen, ze mochten ook niet langer het werk doen dat ze wouden. Ze mochten alleen boodschappen doen in winkels van niet-blanke mensen. Ze mochten zelfs niet op dezelfde bus zitten als blanken, of op dezelfde bankjes in het park.
Ondertussen keren de gezinnen van zoveel jaren geleden stilletjes aan terug naar hun district hier. En heeft zich hier ook al een beroemd bakkerijtje gevestigd, Charly's Bakery. De taarten die zij maken zijn echt prachtig, je zou ze bijna niet willen opeten. Maar we missen de lekkernijen als chocolade en simpele chips als paprika, grills, peper en zout toch iets te erg! Dus dat pleziertje hebben we ons toch even gegund... Ik ging voor een lekkere cookie monster!
De dag nadien ging ik ook eens kijken in één van de townships net buiten Kaapstad. Want inderdaad, deze townships zijn er nog steeds. Achttien jaar na het einde van de apartheidswetten leven de meeste mensen nog steeds in armoede. Langa was de naam van de eerste township die ik bezocht, dit was de thuis van de zwarte bevolking tijdens de apartheid. Later die dag ging ik ook naar township Bonteheuvel, daar woonden tijdens de apartheid de kleurlingen. Deze mensen zijn 'minder zwart' en waren tijdens de apartheid dus meer waard dan de pure zwarte bevolking. Hun huizen waren iets beter om in te wonen. In Langa gingen we ook naar de zondagsmis. Zalig hoe ze hier dansen, shaken en zingen!
 |
| Dit is Zingi. Hij liet ons zijn huis zien. In deze kamer van zo'n 3 meter op 3 meter leven 6 mensen. Aan de andere kant van het kamertje hadden ze ook een koelkast, een lavabo en een fornuisje. |
 |
| De gemeenschappelijke wasplaats. Hier komen de vrouwen samen om de was te doen. Dit doen ze met de hand. |
 |
Dit is het huisje van de plaatselijke geneesheer. Wanneer je ziek bent, verdrijft hij de geesten die je lichaam ziek maken.
|
Vandaag de dag heb ik allerlei soorten kleurtjes van kinderen in mijn klas. Bij hen is de apartheid dus volledig onbekend. Maar het land herstelt er nog steeds van. In townships zal je geen blanken zien wonen. Het is nog steeds vooral de zwarte bevolking die in armoede leeft. Ze vinden hier voor hen heel wat jobs uit: mensen die je boodschappen inpakken in de winkel, de hefboom van de parking voor je opendoen, met een vlagje staan zwaaien langs de kant van de weg om aan te kondigen dat er werken aan de gang zijn verderop, mensen die je auto bewaken op de parking van echt elke supermarkt, ...
Op school gaat alles zijn gewone gangetje verder. Doordat de volleyballessen niet doorgaan, help ik vanaf nu bij netball van de -9-jarigen.Ik dacht, dat is toch volleybal voor losers... ;-) Bij de kinderen dus gewoon wat balvaardigheidsoefeningen. Maar toen er deze week een onweer losbarste, kon de netball-les niet doorgaan. Mijn leerkracht besloot dus eens stil te staan bij de theorie van netball, kon voor mij ook nog boeiend worden. Ze begon met de beschrijving van de verschillende taken die je kon hebben op het veld. "Hmmm, vreemde benamingen hebben ze hier zeg. Goal shooter, goal attacker, goal keeper, ..." of "Huh, lopen met de bal... En wat met het net?" Toen ze het veld op bord begon te tekenen, was ik helemaal verloren. Maar uiteindelijk viel mijn Zuid Afrikaanse Rand toch. Netball is onze handbal! En daar ken ik nu eens helemaal niks van! Gelukkig hoef ik niet te coachen, want de eerste matchkes worden pas gespeeld na mijn vertrek!
Deze week was Tine haar mentor een dag ziek, dus mocht ik een dag mee bij haar in de klas. Een hele dag hebben we dus eens ons eigen ding kunnen doen. Super leuk! In plaats van hen 2,5 uur aan een stuk oefeningen te laten maken en overschrijven, speelden we eens een spelletje tussendoor. Een groot succes. Nog nooit hebben we de kinderen hier zo ijverig, snel en geconcentreerd zien werken aan hun oefeningen! Maar de dag nadien keerde ik met veel plezier terug naar mijn eigen klasje! Ik werd overladen met knuffels en "we missed you so much, miss Steffi". Nog maar drie weken en de stage zit er hier op. Een stage in België van die duur zou eindeloos lang lijken. Maar hier lijkt het véél te kort... Nog maar drie weken en ik moet afscheid nemen van mijn kleine monstertjes! Ik denk er liever nog niet teveel aan en maak er nu een top weekend van. Op het programma staan:
- Noughboursgood Market / Old Biscuit Mill's Market, omdat we dol zijn op marktjes!
- Cape Peninsula Tour. Dus eindelijk naar Kaap de Goeie Hoop en Cape Point, na die mislukte poging met de auto.
- China Town met twee leerkachten van bij ons op school.
- Safari in het Aquila Parc, net buiten Kaapstad. Eindelijk nog eens wat wilde beesten zien!
- En vooral: Genieten van iedere dag. La vita e bella. Bedankt voor die wijze woorden, Luc. Bedankt voor alles! Het ga je goed...
Groetjes en tot snel voor meer nieuws,
Steffi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten