De eerste verhalen om ooit aan onze kleinkinderen te vertellen: check!

Eindelijk was het zover! Na een erg druk, maar zo een leuk weekend (behalve die laatste gênante manu-avond, wie erbij was snapt me wel), ga ik alsook eerst een drukke voormiddag tegemoet. Om 14 uur ben ik dan toch helemaal gepakt en gezakt geraakt (en hoe!) en ben ik met mijn mama en zusjes richting de luchthaven vertrokken. Daar namen we eigenlijk al vrij snel afscheid en zijn Tine en ik aan ons grote avontuur begonnen. In Brussel verliep alles heel vlotjes en we zeiden nog tegen elkaar hoe we precies nog niet goed beseften waar we aan begonnen waren. De zenuwen waren er namelijk eigenlijk helemaal niet meer zodra we de deuren doorgingen en iedereen uitgezwaaid hadden. Wisten wij veel dat daar snel verandering in ging komen...

In Londen Heathrow werden we vriendelijk ontvangen. Dat was wat anders dan al die zure gezichten uit Zaventem. Bij de flight connections vroegen ze ons onmiddellijk of ze konden helpen.
- "Where are you girls headed?"
- "Cape Town"
- "South Africa..."
- Yes, indeed! (Thinking; well duh!)
- Okay, follow that group of people. They're also flying to Cape Town. Terminal 1!
Dus stappen we richting terminal 1. Volgens de bordjes moeten we bij gate 32 zijn, wat nog zo'n kwartier stappen was. Dus we vertrekken zeker op tijd, op het gemakske zitten zouden we daar wel even doen. Aan de gate bekijken twee mannen onze tickets en paspoorten, we vonden dat ze wat vreemd keken... Maar geen probleem, we mogen binnen in de wachtruimte en storten ons onmiddellijk op de fashion magazines die er gratis mee te nemen waren. Na ruim een half uur wachten, mogen we het vliegtuig op. Of toch niet. Bij het scannen van onze tickets slaan de machines plots tilt. En dan het volgende...
- "Oh no, you poor girls..."
- "What is the problem?"
- "You're flying with Virgin Express, right?"
- "Yeah. Uhu. Yes. So?"
- "This is South African airlines... You're flight is in 15 minutes, at terminal 3. You'll never make it"
- "What? What? What? Nonononononononononononooooo"
- "Okay, we'll make some calls. All you have to do is RUN AS FAST AS YOU CAN!"
En dus liepen we de ziel uit ons lijf. En lopen, lopen, lopen. Ik met mijn korte beentjes achter Tine aan, met dat stomme kleine, maar oh zo zware, valieske! Opnieuw alle controleposten door omdat we van terminal wisselden. Maar gelukkig zagen mensen al snel hoe zielig en gestrest we waren, en lieten ze ons voor gaan! Blijven lopen, blijven lopen. Bij ieder infopunt of post "they know you're coming, but keep running". Tot plots de bevrijdende woorden kwamen, "It's okay, you made it. Welcome aboard!" Rood, helemaal bezweet en helemaal uitgeput kwamen we het vliegtuig op.

Op het vliegtuig volgden enkele heerlijke maaltijden, een filmpje. Maar eens dat gedaan was, kroop ik een duo zeteltjes naar voren om daar een slaapke te gaan doen. Die zetels waren niet bezet, en zo hadden we beide wat plaats om te liggen en de benen te strekken. Negen uur heb ik met de ogen toe gelegen en af en toe toch eens een klein slaapje kunnen doen. Wanneer ik wakker werd hadden we nog maar twee uur te vliegen en werd het steeds warmer door de zon die op ons scheen. Eens aangekomen in de luchthaven merkte je onmiddellijk het verschil met Heathrow en Londen. Alles verliep hier zo sereen en vriendelijk. "Had a nice flight, girls?" Niemand is gehaast, iedereen slentert hier gezellig waar hij naartoe moet.

Iets later dan verwacht, kwam Jeroen van 4exchange ons ophalen aan de luchthaven. Binnen een klein half uurtje zouden we in Blouberg aankomen. Dat is ons dorpje, een zeer mooie buitenwijk van Kaapstad, waar we verblijven. Zoals ik misschien al in eerder postbericht zei, gekend om zijn mooie strand met zicht op de Tafelberg. Toen Jeroen dus zei dat hij expres de baan zou nemen via het strand, kon ons geluk niet op. Een adembenemend zicht. Maar het werd nog beter. Met zijn heerlijke Hollandse accent zei hij plots: "Jullie meiden willen zeker even wat zand tussen de tenen voelen?" Dus stopte hij en ging met ons richting het strand en zelfs even pootje baden in de zee. Dat de zee hier extreem koud is, was duidelijk geen leugen! Zien we er by the way niet lekker fris uit na onze vlucht van 13 uur? Ahum...

Daarna kwamen we aan in ons 'kot'. Maar de mooie foto's van dit verblijfje zijn dus niet gephotoshopt of dergelijke. Het is hier echt zo mooi en luxueus. Ook onze huisbazen Philipp en Sabrina, een jong Duits koppel waren, net als Jeroen enorm hartelijk. We voelen ons hier echt welkom. Philipp gaf ons alvast een kleine tour door Blauberg en deze avond gingen we met hen ook al gezellig eten in hun favoriete restaurantje hier niet zo ver vandaan. We hebben ook twee Duitse meisjes als kotgenoten. Eentje hebben we daarvan al eens snel snel ontmoet. Maar veel daarover kan ik dus nog niet zeggen...

Jeroen vroeg ons trouwens ook onmiddellijk mee om dit weekend mee te gaan met de studentengroep voor drie dagen op uitstap te gaan naar de Cederberg. Het wordt een weekend vol hiken, zwemmen in meren, braaien en feesten onder de sterren... Daar zeiden we zeker geen nee tegen, dus meer daarover in mijn volgende blogbericht!

Tot binnenkort! Hier nog even een liedje om mijn eerste indrukken van Zuid-Afrika samen te vatten: http://www.youtube.com/watch?v=1G4isv_Fylg&ob=av2e