Young and wild and free...

02-03-04 maart : Cederbergweekend

Vrijdag 02 maart begonnen we na enkele dagen rusten en buurtverkenning aan onze eerste echte uitstap. Daarvoor werden we om 10 uur in de voormiddag verwacht aan de McDonalds van onze buurt. Philip, onze huisbaas en huisgenoot, bood ons een lift aan. Die sloegen we niet af want te voet was het best nog een eindje, zeker omdat ik alweer goed gepakt en gezakt was voor het komende weekend kamperen. Hierdoor waren we ook een beetje te vroeg, dus besloten we rustig te ontbijten in de McDonalds. Helaas zijn de ontbijtjes hier niet helemaal hetzelfde als bij ons. Je kan hier hiezen uit verschillende hamburgers, maar dan in combinatie met eieren. Ik koos dus voor een muffin van de dessertkaart en gelukkig was er ook gewoon koffie. Meer dan dat laatste heb ik ’s ochtends eigenlijks niet nodig, maar hier sta ik toch altijd op met een grommende maag… Alleszins; een koffie, een muffin en alvast een touristilleke… ik was helemaal klaar voor het avontuurlijk weekendje dat me te wachten stond! En lang hoefde ik niet te wachten op dat eerste avontuur…

Het begon al met de truck. Deze zou ons vandaag voor zo'n 6 uur vervoeren richting het warme binnenland, met name de Cederbergen. Zo rond een uur of 2 in de namiddag moeten we plots halt houden wegens een oververhitte motor. Iedereen uit de truck om even de benen te strekken, leek eerst een leuk idee. Tot bleek dat we gestopt waren in de platte zon, in een droge open vlakte. Het enige vlekje schaduw in de buurt was die van de truck zelf. Dus besloot de groep Hollanders, die wij als twee Belgjes vergezelden, de chauffeur even een handje te helpen. Om tot bij de motor te geraken moest het bestuurdersgedeelte van onze truck namelijk gekanteld kunnen worden. Daar begonnen ze met al hun mankracht onmiddellijk aan. Maar omdat we in de bergen rijden, zit er voor de ruit een raster geplaatst dat beschermt tegen vallende en opvliegende stenen tijdens het rijden. Dat was een groepje oranje helden heel even uit het oog verloren, dus brak tijdens het kantelen de ruit helemaal in kleine stukjes. Reactie van de chauffeur? “No problem!” De hakuna-matatasfeer kan je hier soms wel erg voelen…

Na onze lange en hete rit houden we ook even halt bij, wat op het eerste zicht, enkele doodgewone rotsen leken te zijn. Maar bij wat beter verkennen, bracht onze chille truckchauffeur ons bij enkele muurtekeningen gemaakt door de eerste mensen. En echt wel de eerste mensen hè, niet van die overlopers die richting het Europese continent trokken na enige tijd ;-) We kregen ook nog een uurtje vrij om de rest van de buurt te verkennen, want ook die was zeker een kijkje waard.

Nadien werden we naar onze verblijfplaats gebracht. Een herberg in het midden van de bergen. (Ook al moest ik wegens plaatsgebrek in een tent slapen. Dat hier ’s nachts jachtluipaarden doortrekken, hebben ze maar best verzwegen tot het einde van dit weekend.) De eerste supermarkt in de buurt ligt op zo’n 80 kilometer! Dat is als van Schepdaal naar de zee rijden om even een brood te gaan halen. Gelukkig was er wel eten in overvloed. Er werden ons lekkere frietjes met verse groentjes geservbeerd, met daarbij natuurlijk een overdosis aan vlees. Als vegetariër moet je zeker niet naar Zuid-Afrika trekken. Vlees, en vooral kip, is hier hun absolute favoriet. Ook biltong, de Zuid-Afrikaanse specialiteit, hebben we alvast eens geprobeerd. Je vergelijkt het best met gedroogde worsten uit onze Vlaamse slagerijen. Alleen vind je ze hier met allerlei soorten vlees: biefstuk, struisvogel, kangoeroe, … en dan ook nog eens op een andere manier gekruid en gedroogd. Mijn favoriet is het alleszins niet. Maar ik zal gewoon mijn ware biltong nog niet tegen zijn gekomen, want je ziet hier echt iedereen het eten als tussendoortje.

The Wolf Arch

Zaterdag moesten we er al vroeg uit. Het beloofde die dag tegen de veertig graden te worden en wij zouden gaan hiken in, op en rond de Cederbergen. Iets na zonsopgang stonden we dus al aan de voet van de berg om de heetste temperaturen zoveel mogelijk proberen te vermijden. Het was tripje vol klimmen, klauteren en zelfs kruipen. Sommige stukken had ik zeker nooit alleen gekund. Maar gelukkig hadden we een groepje Hollandse mankrachten meegenomen die zeer behulpzaam waren. Na vier uur hadden we bij aankomst van ‘The wolf Arch’ ons hoogste punt bereikt. Het uitzicht hier maakte je echt stil, misschien ook omdat je wat op adem moest komen, maar toch vooral dat eerste. Ik probeerde het allemaal zo goed mogelijk op beeld vast te leggen. Maar bij het herbekijken van mijn foto’s lijken het gewoon een hoop stenen met wat planten tussen. Ze zeggen dat één beeld meer dan duizend woorden zegt, maar hoe leg je in godsnaam iets vast dat je net helemaal stil maakt? De afdaling kon alleszins van start gaan. Voor mijn voeten en knieën het zwaarste stuk van allemaal! 's Avonds zaten we bij het kampvuur en zongen we liedjes als in die goede oude tijd. "Het is een nacht" meezingen met een bende Hollanders, het is eens iets anders...

Zondag kregen we wat meer slaap en stond er na die zware zaterdag eindelijk wat ontspanning op het programma: een bezoekje aan Maalgat, een natuurlijk waterparadijs waar je van rotsen kan springen en plonzen tussen de kleine meertjes en watervalletjes. Op weg naar Maalgat kwamen we eerst een ander gat tegen. Onze truck reed zich vast in een put van zeker een halve meter diep. Wederom, godzijdank voor die Hollanse power! ;-) 

De terugreis verliep gelukkig met veel minder problemen. Ik kon de hele weg slapen, maar kwam toch nog doodmoe terug aan in ons huisje. Dat belooft voor de eerste stageweek…

Having fun @ Maalgat

05-09 maart: De eerste schoolweek

De leraarskamer

Na een heel vermoeiend weekend moest ik er toch alweer vroeg uit. Om 6:50 moest ik de bus halen richting Blouberg Ridge Primary School om mijn stage hier in Zuid-Afrika eindelijk te kunnen beginnen. Ik was enorm moe en kwam de leraarskamer dus binnen met een enorm belabberd gezicht en de gekende Steffi-wallen. Mijn gezicht klaarde toch een beetje op toen ik koffie zag staan… Helaas vertrok het weer helemaal toen ik hem eenmaal naar binnen goot. Wat een walgelijk zwart spul is dat hier. Niet te drinken! Gelukkig zijn de schooldagen hier niet te lang. Op maandag en vrijdag eindigt het derde leerjaar al om 13:05 en de andere dagen om 14:25. 

Third grade in hun rij voor de klas.

Om 7:50 ging de bel en ging ik met Miss Baier mee naar the third grade, waar ik de komende drie weken bij zou blijven. Grappig om de kinderen altijd zo officieel in die uniformpjes zien rond te lopen. Het lijkt zelfs een beetje of je terug bent gegaan in de tijd. Verder wel een enorm leuk klasje met enthousiaste kinderen. Jammer genoeg voor hen en voor mij is miss Baier minder enthousiast. Ik merk dat de kinderen het enorm moeilijk hebben om zich te concentreren. Maar wat wil je: telkens blokken van 2,5 uur les, in deze temperaturen en zonder enige vorm van interactie of actieve werkvormen. Ik moet toegeven dat ook ik geregeld moet geeuwen tijdens het observeren, wat bij de kinderen helemaal niet geapprecieerd wordt door miss Baier. Ik denk eigenlijk dat ik gewoon pech heb met mijn leerkracht, want Tines’ leerkracht heeft een veel betere band met de kinderen en heeft hen ook veel beter onder controle. Mijn juf is iemand die veel roept, veel dreigt, 1001 straf-beloningssysteempjes toepast maar eigenlijk niet zoveel bereikt. In de loop van de week zie ik dat mijn klas zich wel goed kan gedragen bij de leerkracht van knutselen of muziek. Het ligt dus duidelijk aan de manier waarop mijn juf communiceert, maar ook zeker aan haar houding. Ze lijkt helemaal tegen haar zin in het onderwijs te staan. De eerste dagen vind ik dus een beetje tegen vallen. Miss Baier praat niet veel tegen mij en stelt me niet eens voor aan haar klas. Gelukkig kom ik op woensdag te weten dat er ook een volleybalploegje is hier op school. Ik besluit een kijkje te gaan nemen…

Sinds enkele jaren vindt de Zuid-Afrikaanse regering dat de kinderen hier te dik worden, dus voeren ze heel promotie voor de sport op school. Na 14:25 hebben de kinderen dan ook de mogelijkheid om zich in te schrijven voor een sport. Dit systeem heeft enorm veel succes, want spelen bij een club kost geld en tijd voor de ouders. Nu kunnen ze de kinderen gewoon wat later afhalen op school en hebben ze het hele weekend toch vrij.  Het enige, maar wel het enorme minpunt aan dit initiatief: de sporten worden gegeven door de gewone leerkrachten, ook al kennen en kunnen die er vaak niets van. Voor de populaire sporten hier als cricket en softbal valt het nog wel mee. Maar de volleybal staat alleszins op een laag pitje! Toen ik bij de volleybaltraining aankwam, was mr. Cranna dan ook enorm blij om me te zien. Hij gaf mij onmiddellijk volledig de leiding en voor de komende maanden ben ik trainster van het Blouberg Primary Ridge Volleybalteam! Heel erg leuk, want zo kom ik ook eens in contact met grade 5, 6 en 7 (ja, hier is een extra jaartje lager onderwijs!), de leeftijdscategorieën die me toch het meest aanspreken binnen het lager onderwijs. Ook leuk voor de kinderen zelf denk ik, want Mr Cranna wist niet eens dat je volleybal met zes op een veld speelt... En dan is de school verbaasd dat het volleybalteam niet geselecteerd raakt om matchkes mogen mee te spelen. 

De rest van de week neem ik wel steeds meer verantwoordelijkheden binnen de klas. Ik begeleid de leesgroepjes, neem de zwakkere kinderen apart, allemaal uit eigen initiatief. Ik help zelfs bij de lesjes Afrikaans, ook al is het toch niet helemaal zo Nederlands als het op het eerste zicht lijkt. Miss Baier lijkt het toch te appreciëren en zo mag ik ook enkele assessments (toetsen) van begrijpend lezen en luisteren afnemen. Daarvoor moest ik een tekst van meer dan drie bladzijdes aan de klas voorlezen. Maar ze vinden mijn accent in het Engels best grappig, aangezien ze hier heel erg Brits spreken. Gelukkig gaat het steeds vlotter en kan ik ook overal oefenen. Want behalve met Tine, spreek ik met iedereen Engels. Zelfs met mijn Duitse huisgenoten… Mijn jaartje Germaanse is toch niet zo goed blijven hangen!

Het gigantische domein van Blouberg Ridge Primary

Na schooltijd: tijd voor ontspanning.

10 – 11 maart: Toerist tot in de kist... een bezoekje aan Kaapstad Centrum en Robbeneiland

Tussenstop City Tour:
wijngaarden van Groot Constantia.
En zo krijgen we de andere kant van de
Tafelberg ook eens te zien.

Tijdens de schoolweek is er, ondanks de korte lesdagen, niet veel tijd voor uitstapjes. Zaterdag was er dus eindelijk tijd om eens het centrum van Kaapstad in te duiken. Onze collega’s op school en huisgenoten hadden ons allemaal aangeraden om met die dubbeldekker City-tourbussen een ritje te maken. "Zo krijg je onmiddellijk een goed beeld van de stad en veel info." Tine en ik vonden het eigenlijk iets te toeristisch en vooral een veel te lange rit. Volgende week gaan we wel met het gewone openbare vervoer de stad in. Zondag gingen we naar Waterfront en stapten van daar op een schip richting Robbeneiland. Dit is het eiland waar Nelson Mandela samen met vele andere zwarte vrijheidsstrijders gevangen zat. We werden rondgeleid door een ex-gedetineerde. Hoewel het allemaal erg indrukwekkend was, moet ik toegeven dat ik eigenlijk meer info gelezen heb online over dit eiland dan dat ik effectief heb meegekregen daar… Wel voelde je dat zich enorm veel heeft afgespeeld op dit eiland. Dit land draagt een zware geschiedenis met zich mee. Gelukkig zie je bij ons op school dat alle kinderen met elkaar spelen en elkaar als gelijken behandelen. Zuid-Afrika is wel degelijk de regenboognatie zoals Nelson Mandela het ooit zo mooi verwoordde.