Let’s send praise to the Lord, and I will feel allright.

De laatste schoolweek in het derde leerjaar beloofde een hele leuke te worden. Dinsdag was er namelijk Family Day, kan je best vergelijken met een Vlaams gezellig schoolfeest. Maar omdat het derde leerjaar hier 6 klassen telt van elk 30 kinderen, was dit schoolfeest alleen voor hen bedoeld. Het thema was 'Familie' omdat ze hierover in het eerste trimester veel geleerd hadden bij Life Skills (lijkt een beetje op wereldoriëntatie, alleen met veel minder leerinhoud dan bij ons), maar ook bij Engels en Afrikaans. Iedere klas had iets voorbereid en op dinsdag kwamen al de families hiernaar kijken in the hall. Mijn klasje had een gedicht voorbereid om voor te dragen aan het publiek. Andere klassen zongen of hadden een rap gemaakt. Ook het koor deed zijn bijdrage: http://www.youtube.com/watch?v=WLXp9Pkz5uI&feature=youtu.be. Alles was erg leuk om naar te kijken. Iedereen was blij en heel enthousiast. De ouders en grootouders waren heel erg trots op hun kinderen. Wat het extra grappig maakte: ieder kind was verkleed in omaatje of opaatje. 

Na de Family Day mochten die kinderen vroeger naar huis samen met hun familie. Sommige kinderen moesten wat wachten en bleven nog een uurtje of twee langer. Samen met vijf kinderen maakte ik er nog een gezellige tijd van in de klas. We hebben samen tekeningen gemaakt op het bord. Ik leerde  hen ook schrijven in ons handschrift, want hier doen ze dat een beetje anders. Zij moesten op hun stoel staan om goed bij het bord te kunnen. Mitch stond naast mij toen hij plots zijn evenwicht verloor. Ik probeerde hem nog op te vangen, maar hij viel met een harde klap neer op de grond. Eventjes was er paniek, omdat het leek dat hij lag te wenen op de harde grond. Maar gelukkig bleek al snel dat hij aan het lachen was. Tot hij plots naar mijn been keek en stopte met lachen. "Miss Steffi, are you okay?" Toen keek ik ook en zag ik het bloed stromen. Het uiteinde van de metalen stoelpoot had mijn been geraakt en liet een diepe wonde achter. De kinderen hebben toen goed voor mij gezorgd en brachten mij naar het secretariaat. Van daaruit reed een leerkracht met mij naar de dokter. Het was gelukkig niet te erg. Ze hebben het verzorgd en een stevig kompres aangebracht zodat de wonde opnieuw netjes kan toegroeien. Het wordt waarschijnlijk wel een litteken. Maar zo heb ik binnen enkele jaren meer dan wat foto's als herinnering aan dit avontuur in Afrika! ;-) Wel stom dat dat kompres meer dan een week op mijn been moet zitten. Niet alleen mijn voorhoofd blijft hier dus wit onder mijn froeke haar, binnenkort ook een wit vierkant onder mijn knie.

Die avond na de Family Day waren Tine en ik uitgenodigd om te braaien bij miss Baier, mijn norse mentor die plots helemaal open gebloeid is tot sociale, lieve en zorgzame collega. Ik heb er mij de laatste week heel goed bij geamuseerd en heb er spijt van dat ik na de paasvakantie naar een ander klasje moet. Ik spreek haar dus ook niet meer aan als miss Baier, tenzij in bijzijn van de kinderen, maar zeg gewoon Cheryn. Dat stelde ze zelf voor en vindt ze ook heel aangenaam. Vandaar de uitnodiging op de braai van haar vriendin, tegelijkertijd leidster van haar studiegroep. Wat voor studiegroep dat was, vroeg ik niet onmiddellijk, ik vond haar uitnodiging zo lief dat ik die vragen wat links liet liggen. Ze vertelde mij dat het hier heel normaal is om nog extra gasten mee te nemen naar iemand anders z’n braai, zo wordt iedere braai een echt feestje! En dat zagen Tine en ik zeker en vast zitten!

Toen we in de auto richting Edgemont reden, leek er van dat feestje eigenlijk niet zoveel in huis te komen. Die studiegroep van haar was een bijbelstudiegroep! Ik zag ons al samen brood breken, wijn drinken en ‘tot 7 maal 70 maal’ zingen met zijn allen. Maar toen we aankwamen, bleek het helemaal anders te zijn. Er waren zelfs veel mensen van onze leeftijd, meer zelfs: leuke en sociale mensen van onze leeftijd! Het werd een gezellige, echte Afrikaanse braai . We hebben veel gelachen en dat bidden voor het eten was maar een klein detail van de avond. Deze mensen gaan duidelijk naar de kerk om bij elkaar te zijn en een leuke tijd te hebben op zondag. In de week komen ze ook samen om enkele bijbelteksten te lezen, te bespreken en te bevragen. Maar altijd in het gezelschap van een drankje en een hapje. Geloven is hier dus iets heel gezelligs en gewoons. Helemaal anders dan in België!

Woensdag was er een feestdag, Human Rights Day. Met een geschiedenis als de apartheid is het eigenlijk niet vreemd dat ze dit heel belangrijk vinden. De kinderen van hier vinden het vooral leuk omdat ze die dag niet naar school hoeven te komen. (en ik volg hun mening daarin) Grade seven, het zevende leerjaar dus, had die dag wel een activiteit: ‘The annual beach to beacon-walk’. Dit is een bepaalde route om de Tafelberg te beklimmen: vertrek vanop het strand van Camps Bay, de andere kant van de berg voor ons dus, tot boven aan McLear's Beacon (het hoogste punt van 1086 meter). Hiervoor zochten ze nog enkele leerkrachten die wouden begeleiden. Daar heb ik geen neen tegen gezegd, ook al raadden sommige leerkrachten het af met die wonde op mijn been. Maar een plakkertje onder mijn knie kan mij niet zomaar tegenhouden. Gelukkig maar, want het was een prachtige ervaring! Ook al was ik even ontmoedigd toen we startten van op het strand. Aan de andere kant van de Tafelberg is de berg namelijk helemaal niet plat meer bovenaan. Meer zelfs, ze noemen de berg langs deze zijde ‘De Twaalf Apostelen’, omwille van zijn twaalf pieken. Maar eens onderweg kon mijn geluk niet op. Onderweg, op de top, overal. Nog nooit zo’n adembenemende uitzichten gehad. Helemaal boven op de berg zie je links de Indische Oceaan, rechts de Atlantische Oceaan. Je kan heel ver kijken en ik zou er uren kunnen blijven zitten. (mits een uitgebreider lunchpakket, ik was uitgehongerd zodra ik boven was!) Ik kon zelfs het meest zuidelijke puntje van Zuid-Afrika daar boven zien, Cape Point, waar we binnenkort ook eens met ons huurautootje naartoe trekken. 

 

Door deze drukke dagen en op vrijdag een korte Clean up Day was de schoolweek weer snel op zijn einde. Ook zaterdagochtend brak dus snel weer aan. Dat was de ochtend dat ik Brenda en haar twee vriendinnen, Lore en Lieselot, mocht verwelkomen in Kaapstad! Zij zijn hier om een stage te lopen van twee weken in Kraaifontein, een armere buurt, vanuit hun richting orthopedagogie. Ik stond er helemaal klaar met mijn vlagje en mijn zak van drie kilo kleren die ik in haar valies ging dumpen (om zo boetes te vermijden op de terugweg naar België) toen we plots een bekende de aankomsthal zagen binnenwandelen. Miss Gohl, de supersympathieke leerkracht van Tine, samen met haar man. Zij had ons al veel verteld over haar zoon uit Londen en blijkbaar zat hij op hetzelfde vliegtuig als Brenda. Wat een toeval! We werden ook onmiddellijk voorgesteld aan haar man, over wie we ook al veel gehoord hadden. Hij is namelijk een Zuid-Afrikaan met de ambitie om te gidsen en mensen rond te leiden, maar is nooit in het toerisme gestapt. Toen hij van zijn vrouw hoorde dat er twee Belgen op haar school aanwezig waren, wou hij ons onmiddellijk hierbij helpen. In de weken na de paasvakantie, wanneer zoonlief terug richting Londen trekt, hebben we dus onze persoonlijke gids en chauffeur voor de noordelijke delen en de westkust. Wij proberen deze vakantie vooral het zuidelijkere deel van de Western Cape te ontdekken, rond te trekken in de landelijke trots ‘The Garden Route’ en Lion’s Head te beklimmen. Maar eerst moet dat huurautootje eens in orde geraken…

Alleszins; Brenda is aangekomen! Hip hoy! Leuk om mijn verhalen eens uitgebreid en face-to-face aan iemand te doen van het thuisfront. Meer zelfs, ik kan haar een hele rondleiding geven in mijn leventje hier. Tof!

Zaterdagavond gingen we nog iets drinken met Brenda, Lieselot en Lore in het toeristische gedeelte van Kaapstad, Waterfront. Zij werden daar door hun organisatie afgezet voor een goeie vier uur, om daarna terug te keren naar Kraaifontein. Hoewel het jammer is dat ze in dit toeristisch gedeelte werden afgezet, was dit voor Tine en mezelf zeer handig. Die avond was er immers het jaarlijkse Cape Town Carnaval in die buurt. Jammer dat Brenda enzo al om acht uur terug moesten vertrekken, want het carnaval was echt de moeite! Aalst of Halle zijn er niks tegen! Eerst veel pracht en praal, vette bongobeats en nadien een feestje met een dj die dol is op R&B, hiphop en andere poepschudmuziek. En dansen dat die hier kunnen, su-per! Ik wou dat ik het ook kon!

Zondag hielden we een rustdag en trokken met onze fietsen naar het strand. Een bloedhete dag, maar gelukkig enorm veel wind. Het strand vulde zich dus met kitesurfers. Tine en Steffi waren erbij en keken ernaar... ;-) Tot snel voor meer nieuws!

Ps: Wie mijn schoolse leventje nog uitgebreider wil volgen, kan altijd een kijkje nemen op saamnasuid-afrika.blogspot.com

See, I had to go. See, I had to move. No more wastin' time, you can't wait for life.

De tweede schoolweek zit er weeral eens op. De tijd vliegt! Nog een week en ik mag mijn zus al gaan verwelkomen op de luchthaven, wat ook onmiddellijk wilt zeggen dat ik hier dan al een maand zit! Grootste doel waarom ik hier ben, naast genieten en het land verkennen, is toch wel mijn stage aan de Blouberg Ridge Primary school. Deze week viel veel beter mee om met miss Baier in de klas te staan. Ik heb al lesjes mogen geven over België en enkele wiskundelesjes. Verder begeleid ik de leesgroepjes en tijdens wiskunde of Engelse grammaticalessen neem ik de zwakkere leerlingen een beetje apart. Dat is echt wel nodig, in een groep van dertig leerlingen vindt miss Baier het niet altijd even simpel om iedereen mee te hebben met de leerstof. Voor de geïnteresseerden, even een rondleiding door mijn werkomgeving hier! 

Hier zien jullie de school vanuit de lucht. We zitten vlakbij de zee waar je mooi zicht hebt op de Tafelberg en het centrum van Kaapstad. Je ziet ook de grote speelweide waar de kinderen tijdens de speeltijd kunnen spelen. Het dient ook om vele sporten op uit te oefenen na schooltijd. De huisjes met groene daken zijn de klaslokalen. Al de ruimte tussenin mogen de kinderen ook spelen! Op de speelweide is er veel plek, maar tussen al de lokalen krioelt het van de spelende of etende kinderen.

De speelweide was trouwens onmogelijk om in één foto aan jullie te tonen, dus doe ik het in drie deeltjes.

Eerste deel van de speelweide, met ook de tennisvelden waar de kinderen mogen spelen!

Middenste stuk van de speelweide. De bel is nog maar net gegaan, iedereen komt toe om te spelen en te sporten!

Laatste deeltje van de speelweide. Na de speeltijd komen al de meeuwen uit de buurt hier restjes boterhammen en koekjes opeten. Ze maken dan een hels lawaai en durven ook wel eens met elkaar vechten om die lekkernijen!

Dit is de 'tuck shop'. Een winkeltje dat iemand van het zesde leerjaar samen met een leerkracht iedere speeltijd open houdt. Je kan er vanalles kopen: snoep, chips, frisdrank, ijsdrankjes met de gekste kleuren. Iedere dag ook keuze uit een andere warme snack als een hotdog, een hamburger, een broodje met wat frietjes tussen, ... en nog veel meer ongezonde dingen! Na de paasvakantie ben ik dus zeker van plan enkele lesjes rond gezonde voeding te geven!

Zo zien de klaslokalen eruit. Ieder klas lijkt wel een klein huisje. Ze zijn allemaal met elkaar verbonden via de groene afdakjes. Die afdakjes dienen hier niet echt voor te schuilen met de regen, maar eerder om schaduw te bieden. Maar tijdens de speeltijd zijn de kinderen toch verplicht hun pet aan te houden. De zon schijnt hier altijd zo hard!  Het grasveldje dat je hier ziet, dient ook als speelplaats tijdens de pauzes. Nu is het er heel rustig, ik maakte de foto iets na schooltijd.

Tijdens de speeltijd is het duidelijk veel drukker tussen de klaslokalen!

Zo ziet een klaslokaal er van binnenin uit. De kinderen die vooraan op de grond zitten krijgen op dit moment les, al de rest is zelfstandig oefeningen aan het maken. Dat is niet altijd even gemakkelijk voor hen om zich zo te concentreren.

 

Dit is een foto binnenin 'the hall'. Deze grote plaats zie je niet op de luchtfoto. Hij ligt achter de parking nog en is er nog niet zo lang gebouwd. Hier doen de kinderen aan sport, of worden er op vrijdagnamiddagen bijeenkomsten gehouden met de hele school! Ik geef er elke woensdagnamiddag ook het keuzevak volleybal voor grade 5, 6 en 7. (ja, hier moeten ze nog een jaartje langer in het lager onderwijs blijven) Terwijl ik training geef ligt het veld omsingeld met turnmatten, want er wordt ondertussen ook gymnastiek gegeven. Meer foto's van deze  leuke momenten volgen nog!

Dit is de leraarskamer van Blouberg Ridge. De plaats met de afschuwelijke koffie, maar ik heb hem leren drinken ondertussen.

Dit is het kunstlokaal. Hier gaan de kinderen om de twee weken knutselen, schilderen of tekenen bij Miss Heal. Je spreekt hier juffen en meesters aan bij hun familienaam. Maar miss Kestemont vinden ze hier iets te ingewikkeld om uit te spreken. Dus mij noemen ze gewoon 'mam'. Maar ik heb hen ook al "juffrouw Steffi" leren zeggen. Dat spreken ze grappig uit, maar sommigen noemen me sindsdien ook echt wel zo!

Na een schoolweek volgt gelukkig ook snel het weekend. Deze keer gingen we te voet het centrum in, wat ons op veel leukere plaatsjes bracht dan die City Tour Bus. Zo startten we ons dagje op de Green Market Square. Daar vind je iedere dag van de week een leuk Afrikaans marktje. Juweeltjes, sleutelhangers, kunstwerkjes, beeldjes en zo veel meer zelfgemaakte dingetjes. Zij die mij maar een beetje kennen, weten dat ik vooral bij dat eerste item soms nogal eens de controle kan verliezen. Maar er zijn hier nog weken genoeg, dus ik hield het bij enkele armbandjes en een paar oorbellen. Ondertussen ken ik de leukste kraampjes en andere dicht bijzijnde gelijkaardige winkeltjes helemaal van binnen en van buiten. Brenda krijgt hier volgende week dus zeker een rondleiding! ;-)

Daarna wandelden we verder naar Company’s Gardens. Dit grote park in het midden van de stad kan je een beetje vergelijken met Central Parc dat de New Yorkers hebben. Er heerst een heel serene sfeer, voor zo in het midden van deze drukke stad. Mensen liggen hier overal in het gras (eigenlijk zie je dat op eender welk stukje gras hier in Zuid-Afrika) en genieten van de zon of doen een dutje. Wij besloten een voorbeeld aan hen te nemen en deden hetzelfde. Al kozen wij wel voor een bankje, want overal lopen er eekhoorntjes rond. Heel erg schattig van ver. Maar van dichtbij zijn het gewoon ratten met een pluizige staart! Na een uurtje of twee gewoon hangen op een bankje, besluiten we verder te gaan naar de Long Street. Dit is de jeugdstraat van Kaapstad. Je hebt er overal cafétjes. Die zijn trouwens voornamelijk op de eerste verdiepingen van een gebouw. Op die manier doe je dus een terrasje op een balkon. Tine en ik besloten voor een lekker dessertje te gaan. Een dun, warm wafeltje met gesmolten chocoladestukjes en daarop een bolletje vanilleijs! Heerlijk! Maar ons terrasje sloten we af met nog iets anders lekkers op de menukaart; een lekker koud Stella-biertje om ons toch even op een Belgisch terrasje te wanen. Verder was de sfeer op dit terrasje echt top. Hier komen we zeker terug! Maar misschien wat later op de avond, de Long Street is ook de feeststraat hier in Kaapstad ;-)

 

Zondag bleven we lekker in Blouberg en besloten met onze fietsen naar het strand te gaan, dat ligt op zo’n kwartiertje fietsen van ons huis. Onze fietsen zijn toch zoiets gemakkelijk hier! We kochten ze enkele weken geleden voor een prijsje in een grote sportzaak hier. Helaas moesten we ze in een grote kartonnen doos kopen en waren wij twee vrouwmensjes veel te zwak om deze twee dozen mee naar huis te dragen. We zetten dus onze vriendelijkste lach op en vroegen één of andere werknemer of hij onze fietsen niet in elkaar wou steken. Hij twijfelde eerst een beetje, maar we zetten onze oogskes nog eens wijder open en zijn antwoord luidde “You come back in one hour, okay girls?” Dat deden we en zo vertrokken we iets later als twee gelukkige meisjes op onze fiets naar huis.

De komende dagen stellen we vast dat fietsers niet echt worden geapprecieerd in het verkeer hier. Ook dat er eigenlijk niemand fietst behalve wij. Vreemd, erg vreemd. Tot we na een namiddagje strand naar huis reden. Tine reed voorop, en bleef maar verder en verder voorop gaan. Mijn beentjes duwden die pedalen als een gek vooruit, helaas wou mijn fiets niet hetzelfde doen. Eens ik eindelijk weer bij Tine aankwam, zagen we al snel dan mijn achterband helemaal plat stond. Dat vond Tine natuurlijk enorm grappig, tot enkele meters verder haar voorband blijkbaar hetzelfde lot was ondergaan. Onze huisgenoten zeiden dat we eindelijk hadden kennis gemaakt met de “feet fuckers”. Bolletjes met drie doorns op, die een bepaalde plant via de wind verspreidt. Dat is dus de reden waarom je hier zo weinig mensen ziet fietsen. Geen probleem denken we, we herstellen dat even. Tot enkele dagen terug hetzelfde probleem voordeed. (Aaaargh, filthy feet fuckers!) Dus kopen we een nieuwe band. Joepie, opnieuw langer slapen en met de fiets naar school! Maar ook de nieuwe band sneuvelt. En die daarna. Dus leggen we het probleem eens voor aan de mannen van de fietsenwinkel hier niet zo ver vandaan. Zij stelden ons voor aan een slijmerig goedje dat je in je fietsband moet gieten. Dat slijm vormt dan een laagje in je binnenband. Telkens we voortaan een feet fucker tegenkomen zou dit slijm ons moeten redden (Well, there's a sentence I thought I'd never say...) Ik hoop het echt, want vroeg opstaan… NIET MIJN DING!

Ons weekend sloten we af met een gezellige braai samen met onze huisgenoten en enkele vrienden van onze huisbazen. We zaten dus aan tafel met 8 Duitsers… Maar hoe meer tijd ik hier weer door breng tussen de Duitse klanken, hoe beter ik alles begrijp. Antwoorden doe ik wel nog altijd braafjes in het Engels. Het wordt alleszins steeds gezelliger hier in huis met onze vier nieuwe huisgenoten. En Duitsers kunnen ook wel wat feesten en bier verzetten, dus dat komt zeker in orde ;-)

De komende week is al mijn laatste week in het derde leerjaar en zit hier meteen het eerste trimster voor de kinderen erop. Nog even geduld en we hebben hier alweer twee weken vakantie. Die zullen we goed gebruiken om de rest van Zuid-Afrika, de Western Cape vooral, te verkennen. Voor zij die vol ongeduld wachten, de pinguïnfoto’s komen er dus binnenkort aan! Op het Robbeneiland, niet zo ver van ons mooie Bloubergstrand, is er naar het schijnt ook een broedplaats van een pinguïnkolonie. Maar die beestjes hebben we ondertussen dus nog niet gezien. Wilde dieren tot nu toe waren een vreemde haaiachtige vis/ gewonde haai in de haven, een school dolfijnen op weg naar Robbeneiland en een baboon net buiten de stad. Tijdens onze twee weken vakantie plannen we ook een safari, dan kunnen we dat lijstje snel wat langer maken!

Alleszins, groetjes aan alle lekkere beesten daar in België! Tot binnenkort voor meer nieuws!

 

Young and wild and free...

02-03-04 maart : Cederbergweekend

Vrijdag 02 maart begonnen we na enkele dagen rusten en buurtverkenning aan onze eerste echte uitstap. Daarvoor werden we om 10 uur in de voormiddag verwacht aan de McDonalds van onze buurt. Philip, onze huisbaas en huisgenoot, bood ons een lift aan. Die sloegen we niet af want te voet was het best nog een eindje, zeker omdat ik alweer goed gepakt en gezakt was voor het komende weekend kamperen. Hierdoor waren we ook een beetje te vroeg, dus besloten we rustig te ontbijten in de McDonalds. Helaas zijn de ontbijtjes hier niet helemaal hetzelfde als bij ons. Je kan hier hiezen uit verschillende hamburgers, maar dan in combinatie met eieren. Ik koos dus voor een muffin van de dessertkaart en gelukkig was er ook gewoon koffie. Meer dan dat laatste heb ik ’s ochtends eigenlijks niet nodig, maar hier sta ik toch altijd op met een grommende maag… Alleszins; een koffie, een muffin en alvast een touristilleke… ik was helemaal klaar voor het avontuurlijk weekendje dat me te wachten stond! En lang hoefde ik niet te wachten op dat eerste avontuur…

Het begon al met de truck. Deze zou ons vandaag voor zo'n 6 uur vervoeren richting het warme binnenland, met name de Cederbergen. Zo rond een uur of 2 in de namiddag moeten we plots halt houden wegens een oververhitte motor. Iedereen uit de truck om even de benen te strekken, leek eerst een leuk idee. Tot bleek dat we gestopt waren in de platte zon, in een droge open vlakte. Het enige vlekje schaduw in de buurt was die van de truck zelf. Dus besloot de groep Hollanders, die wij als twee Belgjes vergezelden, de chauffeur even een handje te helpen. Om tot bij de motor te geraken moest het bestuurdersgedeelte van onze truck namelijk gekanteld kunnen worden. Daar begonnen ze met al hun mankracht onmiddellijk aan. Maar omdat we in de bergen rijden, zit er voor de ruit een raster geplaatst dat beschermt tegen vallende en opvliegende stenen tijdens het rijden. Dat was een groepje oranje helden heel even uit het oog verloren, dus brak tijdens het kantelen de ruit helemaal in kleine stukjes. Reactie van de chauffeur? “No problem!” De hakuna-matatasfeer kan je hier soms wel erg voelen…

Na onze lange en hete rit houden we ook even halt bij, wat op het eerste zicht, enkele doodgewone rotsen leken te zijn. Maar bij wat beter verkennen, bracht onze chille truckchauffeur ons bij enkele muurtekeningen gemaakt door de eerste mensen. En echt wel de eerste mensen hè, niet van die overlopers die richting het Europese continent trokken na enige tijd ;-) We kregen ook nog een uurtje vrij om de rest van de buurt te verkennen, want ook die was zeker een kijkje waard.

Nadien werden we naar onze verblijfplaats gebracht. Een herberg in het midden van de bergen. (Ook al moest ik wegens plaatsgebrek in een tent slapen. Dat hier ’s nachts jachtluipaarden doortrekken, hebben ze maar best verzwegen tot het einde van dit weekend.) De eerste supermarkt in de buurt ligt op zo’n 80 kilometer! Dat is als van Schepdaal naar de zee rijden om even een brood te gaan halen. Gelukkig was er wel eten in overvloed. Er werden ons lekkere frietjes met verse groentjes geservbeerd, met daarbij natuurlijk een overdosis aan vlees. Als vegetariër moet je zeker niet naar Zuid-Afrika trekken. Vlees, en vooral kip, is hier hun absolute favoriet. Ook biltong, de Zuid-Afrikaanse specialiteit, hebben we alvast eens geprobeerd. Je vergelijkt het best met gedroogde worsten uit onze Vlaamse slagerijen. Alleen vind je ze hier met allerlei soorten vlees: biefstuk, struisvogel, kangoeroe, … en dan ook nog eens op een andere manier gekruid en gedroogd. Mijn favoriet is het alleszins niet. Maar ik zal gewoon mijn ware biltong nog niet tegen zijn gekomen, want je ziet hier echt iedereen het eten als tussendoortje.

The Wolf Arch

Zaterdag moesten we er al vroeg uit. Het beloofde die dag tegen de veertig graden te worden en wij zouden gaan hiken in, op en rond de Cederbergen. Iets na zonsopgang stonden we dus al aan de voet van de berg om de heetste temperaturen zoveel mogelijk proberen te vermijden. Het was tripje vol klimmen, klauteren en zelfs kruipen. Sommige stukken had ik zeker nooit alleen gekund. Maar gelukkig hadden we een groepje Hollandse mankrachten meegenomen die zeer behulpzaam waren. Na vier uur hadden we bij aankomst van ‘The wolf Arch’ ons hoogste punt bereikt. Het uitzicht hier maakte je echt stil, misschien ook omdat je wat op adem moest komen, maar toch vooral dat eerste. Ik probeerde het allemaal zo goed mogelijk op beeld vast te leggen. Maar bij het herbekijken van mijn foto’s lijken het gewoon een hoop stenen met wat planten tussen. Ze zeggen dat één beeld meer dan duizend woorden zegt, maar hoe leg je in godsnaam iets vast dat je net helemaal stil maakt? De afdaling kon alleszins van start gaan. Voor mijn voeten en knieën het zwaarste stuk van allemaal! 's Avonds zaten we bij het kampvuur en zongen we liedjes als in die goede oude tijd. "Het is een nacht" meezingen met een bende Hollanders, het is eens iets anders...

Zondag kregen we wat meer slaap en stond er na die zware zaterdag eindelijk wat ontspanning op het programma: een bezoekje aan Maalgat, een natuurlijk waterparadijs waar je van rotsen kan springen en plonzen tussen de kleine meertjes en watervalletjes. Op weg naar Maalgat kwamen we eerst een ander gat tegen. Onze truck reed zich vast in een put van zeker een halve meter diep. Wederom, godzijdank voor die Hollanse power! ;-) 

De terugreis verliep gelukkig met veel minder problemen. Ik kon de hele weg slapen, maar kwam toch nog doodmoe terug aan in ons huisje. Dat belooft voor de eerste stageweek…

Having fun @ Maalgat

05-09 maart: De eerste schoolweek

De leraarskamer

Na een heel vermoeiend weekend moest ik er toch alweer vroeg uit. Om 6:50 moest ik de bus halen richting Blouberg Ridge Primary School om mijn stage hier in Zuid-Afrika eindelijk te kunnen beginnen. Ik was enorm moe en kwam de leraarskamer dus binnen met een enorm belabberd gezicht en de gekende Steffi-wallen. Mijn gezicht klaarde toch een beetje op toen ik koffie zag staan… Helaas vertrok het weer helemaal toen ik hem eenmaal naar binnen goot. Wat een walgelijk zwart spul is dat hier. Niet te drinken! Gelukkig zijn de schooldagen hier niet te lang. Op maandag en vrijdag eindigt het derde leerjaar al om 13:05 en de andere dagen om 14:25. 

Third grade in hun rij voor de klas.

Om 7:50 ging de bel en ging ik met Miss Baier mee naar the third grade, waar ik de komende drie weken bij zou blijven. Grappig om de kinderen altijd zo officieel in die uniformpjes zien rond te lopen. Het lijkt zelfs een beetje of je terug bent gegaan in de tijd. Verder wel een enorm leuk klasje met enthousiaste kinderen. Jammer genoeg voor hen en voor mij is miss Baier minder enthousiast. Ik merk dat de kinderen het enorm moeilijk hebben om zich te concentreren. Maar wat wil je: telkens blokken van 2,5 uur les, in deze temperaturen en zonder enige vorm van interactie of actieve werkvormen. Ik moet toegeven dat ook ik geregeld moet geeuwen tijdens het observeren, wat bij de kinderen helemaal niet geapprecieerd wordt door miss Baier. Ik denk eigenlijk dat ik gewoon pech heb met mijn leerkracht, want Tines’ leerkracht heeft een veel betere band met de kinderen en heeft hen ook veel beter onder controle. Mijn juf is iemand die veel roept, veel dreigt, 1001 straf-beloningssysteempjes toepast maar eigenlijk niet zoveel bereikt. In de loop van de week zie ik dat mijn klas zich wel goed kan gedragen bij de leerkracht van knutselen of muziek. Het ligt dus duidelijk aan de manier waarop mijn juf communiceert, maar ook zeker aan haar houding. Ze lijkt helemaal tegen haar zin in het onderwijs te staan. De eerste dagen vind ik dus een beetje tegen vallen. Miss Baier praat niet veel tegen mij en stelt me niet eens voor aan haar klas. Gelukkig kom ik op woensdag te weten dat er ook een volleybalploegje is hier op school. Ik besluit een kijkje te gaan nemen…

Sinds enkele jaren vindt de Zuid-Afrikaanse regering dat de kinderen hier te dik worden, dus voeren ze heel promotie voor de sport op school. Na 14:25 hebben de kinderen dan ook de mogelijkheid om zich in te schrijven voor een sport. Dit systeem heeft enorm veel succes, want spelen bij een club kost geld en tijd voor de ouders. Nu kunnen ze de kinderen gewoon wat later afhalen op school en hebben ze het hele weekend toch vrij.  Het enige, maar wel het enorme minpunt aan dit initiatief: de sporten worden gegeven door de gewone leerkrachten, ook al kennen en kunnen die er vaak niets van. Voor de populaire sporten hier als cricket en softbal valt het nog wel mee. Maar de volleybal staat alleszins op een laag pitje! Toen ik bij de volleybaltraining aankwam, was mr. Cranna dan ook enorm blij om me te zien. Hij gaf mij onmiddellijk volledig de leiding en voor de komende maanden ben ik trainster van het Blouberg Primary Ridge Volleybalteam! Heel erg leuk, want zo kom ik ook eens in contact met grade 5, 6 en 7 (ja, hier is een extra jaartje lager onderwijs!), de leeftijdscategorieën die me toch het meest aanspreken binnen het lager onderwijs. Ook leuk voor de kinderen zelf denk ik, want Mr Cranna wist niet eens dat je volleybal met zes op een veld speelt... En dan is de school verbaasd dat het volleybalteam niet geselecteerd raakt om matchkes mogen mee te spelen. 

De rest van de week neem ik wel steeds meer verantwoordelijkheden binnen de klas. Ik begeleid de leesgroepjes, neem de zwakkere kinderen apart, allemaal uit eigen initiatief. Ik help zelfs bij de lesjes Afrikaans, ook al is het toch niet helemaal zo Nederlands als het op het eerste zicht lijkt. Miss Baier lijkt het toch te appreciëren en zo mag ik ook enkele assessments (toetsen) van begrijpend lezen en luisteren afnemen. Daarvoor moest ik een tekst van meer dan drie bladzijdes aan de klas voorlezen. Maar ze vinden mijn accent in het Engels best grappig, aangezien ze hier heel erg Brits spreken. Gelukkig gaat het steeds vlotter en kan ik ook overal oefenen. Want behalve met Tine, spreek ik met iedereen Engels. Zelfs met mijn Duitse huisgenoten… Mijn jaartje Germaanse is toch niet zo goed blijven hangen!

Het gigantische domein van Blouberg Ridge Primary

Na schooltijd: tijd voor ontspanning.

10 – 11 maart: Toerist tot in de kist... een bezoekje aan Kaapstad Centrum en Robbeneiland

Tussenstop City Tour:
wijngaarden van Groot Constantia.
En zo krijgen we de andere kant van de
Tafelberg ook eens te zien.

Tijdens de schoolweek is er, ondanks de korte lesdagen, niet veel tijd voor uitstapjes. Zaterdag was er dus eindelijk tijd om eens het centrum van Kaapstad in te duiken. Onze collega’s op school en huisgenoten hadden ons allemaal aangeraden om met die dubbeldekker City-tourbussen een ritje te maken. "Zo krijg je onmiddellijk een goed beeld van de stad en veel info." Tine en ik vonden het eigenlijk iets te toeristisch en vooral een veel te lange rit. Volgende week gaan we wel met het gewone openbare vervoer de stad in. Zondag gingen we naar Waterfront en stapten van daar op een schip richting Robbeneiland. Dit is het eiland waar Nelson Mandela samen met vele andere zwarte vrijheidsstrijders gevangen zat. We werden rondgeleid door een ex-gedetineerde. Hoewel het allemaal erg indrukwekkend was, moet ik toegeven dat ik eigenlijk meer info gelezen heb online over dit eiland dan dat ik effectief heb meegekregen daar… Wel voelde je dat zich enorm veel heeft afgespeeld op dit eiland. Dit land draagt een zware geschiedenis met zich mee. Gelukkig zie je bij ons op school dat alle kinderen met elkaar spelen en elkaar als gelijken behandelen. Zuid-Afrika is wel degelijk de regenboognatie zoals Nelson Mandela het ooit zo mooi verwoordde.