Let’s send praise to the Lord, and I will feel allright.

De laatste schoolweek in het derde leerjaar beloofde een hele leuke te worden. Dinsdag was er namelijk Family Day, kan je best vergelijken met een Vlaams gezellig schoolfeest. Maar omdat het derde leerjaar hier 6 klassen telt van elk 30 kinderen, was dit schoolfeest alleen voor hen bedoeld. Het thema was 'Familie' omdat ze hierover in het eerste trimester veel geleerd hadden bij Life Skills (lijkt een beetje op wereldoriëntatie, alleen met veel minder leerinhoud dan bij ons), maar ook bij Engels en Afrikaans. Iedere klas had iets voorbereid en op dinsdag kwamen al de families hiernaar kijken in the hall. Mijn klasje had een gedicht voorbereid om voor te dragen aan het publiek. Andere klassen zongen of hadden een rap gemaakt. Ook het koor deed zijn bijdrage: http://www.youtube.com/watch?v=WLXp9Pkz5uI&feature=youtu.be. Alles was erg leuk om naar te kijken. Iedereen was blij en heel enthousiast. De ouders en grootouders waren heel erg trots op hun kinderen. Wat het extra grappig maakte: ieder kind was verkleed in omaatje of opaatje. 

Na de Family Day mochten die kinderen vroeger naar huis samen met hun familie. Sommige kinderen moesten wat wachten en bleven nog een uurtje of twee langer. Samen met vijf kinderen maakte ik er nog een gezellige tijd van in de klas. We hebben samen tekeningen gemaakt op het bord. Ik leerde  hen ook schrijven in ons handschrift, want hier doen ze dat een beetje anders. Zij moesten op hun stoel staan om goed bij het bord te kunnen. Mitch stond naast mij toen hij plots zijn evenwicht verloor. Ik probeerde hem nog op te vangen, maar hij viel met een harde klap neer op de grond. Eventjes was er paniek, omdat het leek dat hij lag te wenen op de harde grond. Maar gelukkig bleek al snel dat hij aan het lachen was. Tot hij plots naar mijn been keek en stopte met lachen. "Miss Steffi, are you okay?" Toen keek ik ook en zag ik het bloed stromen. Het uiteinde van de metalen stoelpoot had mijn been geraakt en liet een diepe wonde achter. De kinderen hebben toen goed voor mij gezorgd en brachten mij naar het secretariaat. Van daaruit reed een leerkracht met mij naar de dokter. Het was gelukkig niet te erg. Ze hebben het verzorgd en een stevig kompres aangebracht zodat de wonde opnieuw netjes kan toegroeien. Het wordt waarschijnlijk wel een litteken. Maar zo heb ik binnen enkele jaren meer dan wat foto's als herinnering aan dit avontuur in Afrika! ;-) Wel stom dat dat kompres meer dan een week op mijn been moet zitten. Niet alleen mijn voorhoofd blijft hier dus wit onder mijn froeke haar, binnenkort ook een wit vierkant onder mijn knie.

Die avond na de Family Day waren Tine en ik uitgenodigd om te braaien bij miss Baier, mijn norse mentor die plots helemaal open gebloeid is tot sociale, lieve en zorgzame collega. Ik heb er mij de laatste week heel goed bij geamuseerd en heb er spijt van dat ik na de paasvakantie naar een ander klasje moet. Ik spreek haar dus ook niet meer aan als miss Baier, tenzij in bijzijn van de kinderen, maar zeg gewoon Cheryn. Dat stelde ze zelf voor en vindt ze ook heel aangenaam. Vandaar de uitnodiging op de braai van haar vriendin, tegelijkertijd leidster van haar studiegroep. Wat voor studiegroep dat was, vroeg ik niet onmiddellijk, ik vond haar uitnodiging zo lief dat ik die vragen wat links liet liggen. Ze vertelde mij dat het hier heel normaal is om nog extra gasten mee te nemen naar iemand anders z’n braai, zo wordt iedere braai een echt feestje! En dat zagen Tine en ik zeker en vast zitten!

Toen we in de auto richting Edgemont reden, leek er van dat feestje eigenlijk niet zoveel in huis te komen. Die studiegroep van haar was een bijbelstudiegroep! Ik zag ons al samen brood breken, wijn drinken en ‘tot 7 maal 70 maal’ zingen met zijn allen. Maar toen we aankwamen, bleek het helemaal anders te zijn. Er waren zelfs veel mensen van onze leeftijd, meer zelfs: leuke en sociale mensen van onze leeftijd! Het werd een gezellige, echte Afrikaanse braai . We hebben veel gelachen en dat bidden voor het eten was maar een klein detail van de avond. Deze mensen gaan duidelijk naar de kerk om bij elkaar te zijn en een leuke tijd te hebben op zondag. In de week komen ze ook samen om enkele bijbelteksten te lezen, te bespreken en te bevragen. Maar altijd in het gezelschap van een drankje en een hapje. Geloven is hier dus iets heel gezelligs en gewoons. Helemaal anders dan in België!

Woensdag was er een feestdag, Human Rights Day. Met een geschiedenis als de apartheid is het eigenlijk niet vreemd dat ze dit heel belangrijk vinden. De kinderen van hier vinden het vooral leuk omdat ze die dag niet naar school hoeven te komen. (en ik volg hun mening daarin) Grade seven, het zevende leerjaar dus, had die dag wel een activiteit: ‘The annual beach to beacon-walk’. Dit is een bepaalde route om de Tafelberg te beklimmen: vertrek vanop het strand van Camps Bay, de andere kant van de berg voor ons dus, tot boven aan McLear's Beacon (het hoogste punt van 1086 meter). Hiervoor zochten ze nog enkele leerkrachten die wouden begeleiden. Daar heb ik geen neen tegen gezegd, ook al raadden sommige leerkrachten het af met die wonde op mijn been. Maar een plakkertje onder mijn knie kan mij niet zomaar tegenhouden. Gelukkig maar, want het was een prachtige ervaring! Ook al was ik even ontmoedigd toen we startten van op het strand. Aan de andere kant van de Tafelberg is de berg namelijk helemaal niet plat meer bovenaan. Meer zelfs, ze noemen de berg langs deze zijde ‘De Twaalf Apostelen’, omwille van zijn twaalf pieken. Maar eens onderweg kon mijn geluk niet op. Onderweg, op de top, overal. Nog nooit zo’n adembenemende uitzichten gehad. Helemaal boven op de berg zie je links de Indische Oceaan, rechts de Atlantische Oceaan. Je kan heel ver kijken en ik zou er uren kunnen blijven zitten. (mits een uitgebreider lunchpakket, ik was uitgehongerd zodra ik boven was!) Ik kon zelfs het meest zuidelijke puntje van Zuid-Afrika daar boven zien, Cape Point, waar we binnenkort ook eens met ons huurautootje naartoe trekken. 

 

Door deze drukke dagen en op vrijdag een korte Clean up Day was de schoolweek weer snel op zijn einde. Ook zaterdagochtend brak dus snel weer aan. Dat was de ochtend dat ik Brenda en haar twee vriendinnen, Lore en Lieselot, mocht verwelkomen in Kaapstad! Zij zijn hier om een stage te lopen van twee weken in Kraaifontein, een armere buurt, vanuit hun richting orthopedagogie. Ik stond er helemaal klaar met mijn vlagje en mijn zak van drie kilo kleren die ik in haar valies ging dumpen (om zo boetes te vermijden op de terugweg naar België) toen we plots een bekende de aankomsthal zagen binnenwandelen. Miss Gohl, de supersympathieke leerkracht van Tine, samen met haar man. Zij had ons al veel verteld over haar zoon uit Londen en blijkbaar zat hij op hetzelfde vliegtuig als Brenda. Wat een toeval! We werden ook onmiddellijk voorgesteld aan haar man, over wie we ook al veel gehoord hadden. Hij is namelijk een Zuid-Afrikaan met de ambitie om te gidsen en mensen rond te leiden, maar is nooit in het toerisme gestapt. Toen hij van zijn vrouw hoorde dat er twee Belgen op haar school aanwezig waren, wou hij ons onmiddellijk hierbij helpen. In de weken na de paasvakantie, wanneer zoonlief terug richting Londen trekt, hebben we dus onze persoonlijke gids en chauffeur voor de noordelijke delen en de westkust. Wij proberen deze vakantie vooral het zuidelijkere deel van de Western Cape te ontdekken, rond te trekken in de landelijke trots ‘The Garden Route’ en Lion’s Head te beklimmen. Maar eerst moet dat huurautootje eens in orde geraken…

Alleszins; Brenda is aangekomen! Hip hoy! Leuk om mijn verhalen eens uitgebreid en face-to-face aan iemand te doen van het thuisfront. Meer zelfs, ik kan haar een hele rondleiding geven in mijn leventje hier. Tof!

Zaterdagavond gingen we nog iets drinken met Brenda, Lieselot en Lore in het toeristische gedeelte van Kaapstad, Waterfront. Zij werden daar door hun organisatie afgezet voor een goeie vier uur, om daarna terug te keren naar Kraaifontein. Hoewel het jammer is dat ze in dit toeristisch gedeelte werden afgezet, was dit voor Tine en mezelf zeer handig. Die avond was er immers het jaarlijkse Cape Town Carnaval in die buurt. Jammer dat Brenda enzo al om acht uur terug moesten vertrekken, want het carnaval was echt de moeite! Aalst of Halle zijn er niks tegen! Eerst veel pracht en praal, vette bongobeats en nadien een feestje met een dj die dol is op R&B, hiphop en andere poepschudmuziek. En dansen dat die hier kunnen, su-per! Ik wou dat ik het ook kon!

Zondag hielden we een rustdag en trokken met onze fietsen naar het strand. Een bloedhete dag, maar gelukkig enorm veel wind. Het strand vulde zich dus met kitesurfers. Tine en Steffi waren erbij en keken ernaar... ;-) Tot snel voor meer nieuws!

Ps: Wie mijn schoolse leventje nog uitgebreider wil volgen, kan altijd een kijkje nemen op saamnasuid-afrika.blogspot.com