My Ghetto Gospel

Hip hoy, het lange weekend is hier al begonnen! Vijf lange dagen om nog eens dubbel en dik van Zuid-Afrika te genieten! 27 april is hier namelijk ook een feestdag, Freedom Day genaamd. Vandaag is de dag dat de Zuid-Afrikaanse bevolking het einde van de apartheid viert.

Ik moet toegeven dat ik heel nieuwsgierig ben naar deze geschiedenis. Pas in 1994 kwam er een einde aan de apartheidswetten. Ik was toen al vier jaar, terwijl deze praktijken echt aanvoelen als iets oud en ver weg als een wereldoorlog. Mensen hier praten er niet graag over, dus bracht ik vorig weekend een bezoek aan het District 6 Museum in Kaapstad.
District 6 is een stadsdeel van Kaapstad. Begin jaren 1900 hadden veel pas bevrijde slaven, Indiërs en moslims zich in dit deel van de stad gevestigd. Het was een mooie, levendige buurt. Maar dat veranderde allemaal in tijdens het apartheidsregime. De blanke leiders besloten om van dit deel een 'Whites Only Area' te maken. De 60 000 bewoners van dit stadsdeel werden gedwongen om in de townships te gaan wonen. Dit zijn sloppenwijken buiten de stad, dus buiten het woongebied van de blanke bevolking. Nadien werd heel District 6 plat gesmeten, alleen de kerken lieten ze staan. De zwarte bevolking werd niet alleen gedwongen om te verhuizen, ze mochten ook niet langer het werk doen dat ze wouden. Ze mochten alleen boodschappen doen in winkels van niet-blanke mensen. Ze mochten zelfs niet op dezelfde bus zitten als blanken, of op dezelfde bankjes in het park.

Ondertussen keren de gezinnen van zoveel jaren geleden stilletjes aan terug naar hun district hier. En heeft zich hier ook al een beroemd bakkerijtje gevestigd, Charly's Bakery. De taarten die zij maken zijn echt prachtig, je zou ze bijna niet willen opeten. Maar we missen de lekkernijen als chocolade en simpele chips als paprika, grills, peper en zout toch iets te erg! Dus dat pleziertje hebben we ons toch even gegund... Ik ging voor een lekkere cookie monster!

 

De dag nadien ging ik ook eens kijken in één van de townships net buiten Kaapstad. Want inderdaad, deze townships zijn er nog steeds. Achttien jaar na het einde van de apartheidswetten leven de meeste mensen nog steeds in armoede. Langa was de naam van de eerste township die ik bezocht, dit was de thuis van de zwarte bevolking tijdens de apartheid. Later die dag ging ik ook naar township Bonteheuvel, daar woonden tijdens de apartheid de kleurlingen. Deze mensen zijn 'minder zwart' en waren tijdens de apartheid dus meer waard dan de pure zwarte bevolking. Hun huizen waren iets beter om in te wonen. In Langa gingen we ook naar de zondagsmis. Zalig hoe ze hier dansen, shaken en zingen! 

Dit is Zingi. Hij liet ons zijn huis zien. In deze kamer van zo'n 3 meter op 3 meter leven 6 mensen. Aan de andere kant van het kamertje hadden ze ook een koelkast, een lavabo en een fornuisje.

De gemeenschappelijke wasplaats. Hier komen de vrouwen samen om de was te doen. Dit doen ze met de hand. 

Dit is het huisje van de plaatselijke geneesheer. Wanneer je ziek bent, verdrijft hij de geesten die je lichaam ziek maken.

Vandaag de dag heb ik allerlei soorten kleurtjes van kinderen in mijn klas. Bij hen is de apartheid dus volledig onbekend. Maar het land herstelt er nog steeds van. In townships zal je geen blanken zien wonen. Het is nog steeds vooral de zwarte bevolking die in armoede leeft. Ze vinden hier voor hen heel wat jobs uit: mensen die je boodschappen inpakken in de winkel, de hefboom van de parking voor je opendoen, met een vlagje staan zwaaien langs de kant van de weg om aan te kondigen dat er werken aan de gang zijn verderop, mensen die je auto bewaken op de parking van echt elke supermarkt, ... 

Op school gaat alles zijn gewone gangetje verder. Doordat de volleyballessen niet doorgaan, help ik vanaf nu bij netball van de -9-jarigen.Ik dacht, dat is toch volleybal voor losers... ;-) Bij de kinderen dus gewoon wat balvaardigheidsoefeningen. Maar toen er deze week een onweer losbarste, kon de netball-les niet doorgaan. Mijn leerkracht besloot dus eens stil te staan bij de theorie van netball, kon voor mij ook nog boeiend worden. Ze begon met de beschrijving van de verschillende taken die je kon hebben op het veld. "Hmmm, vreemde benamingen hebben ze hier zeg. Goal shooter, goal attacker, goal keeper, ..." of "Huh, lopen met de bal... En wat met het net?" Toen ze het veld op bord begon te tekenen, was ik helemaal verloren. Maar uiteindelijk viel mijn Zuid Afrikaanse Rand toch. Netball is onze handbal! En daar ken ik nu eens helemaal niks van! Gelukkig hoef ik niet te coachen, want de eerste matchkes worden pas gespeeld na mijn vertrek!  


Deze week was Tine haar mentor een dag ziek, dus mocht ik een dag mee bij haar in de klas. Een hele dag hebben we dus eens ons eigen ding kunnen doen. Super leuk! In plaats van hen 2,5 uur aan een stuk oefeningen te laten maken en overschrijven, speelden we eens een spelletje tussendoor. Een groot succes. Nog nooit hebben we de kinderen hier zo ijverig, snel en geconcentreerd zien werken aan hun oefeningen! Maar de dag nadien keerde ik met veel plezier terug naar mijn eigen klasje! Ik werd overladen met knuffels en "we missed you so much, miss Steffi". Nog maar drie weken en de stage zit er hier op. Een stage in België van die duur zou eindeloos lang lijken. Maar hier lijkt het véél te kort... Nog maar drie weken en ik moet afscheid nemen van mijn kleine monstertjes! Ik denk er liever nog niet teveel aan en maak er nu een top weekend van. Op het programma staan:

• Noughboursgood Market / Old Biscuit Mill's Market, omdat we dol zijn op marktjes! 
• Cape Peninsula Tour. Dus eindelijk naar Kaap de Goeie Hoop en Cape Point, na die mislukte poging met de auto. 
• China Town met twee leerkachten van bij ons op school. 
• Safari in het Aquila Parc, net buiten Kaapstad. Eindelijk nog eens wat wilde beesten zien!
• En vooral: Genieten van iedere dag. La vita e bella. Bedankt voor die wijze woorden, Luc. Bedankt voor alles! Het ga je goed...

Groetjes en tot snel voor meer nieuws,
Steffi

So I’ve given this whole “growing old” thing some thought and I’ve come to the decision that I’d like to stay exactly as I am right now.

Na twee weken vakantie zijn er ondertussen ook weer bijna twee schoolweken voorbij gevlogen. De afgelopen weken stond ik in het tweede leerjaar. Hoewel deze lagere graden normaal niet helemaal mijn ding zijn, heb ik er toch al ten volle van genoten. Al moet ik toegeven dat de eerste dagen er niet zo veelbelovend uitzagen...


Ik kwam in de klas van Miss Ngubeni terecht. Een heel vriendelijke vrouw in de leraarskamer en één van de enige zwarte leerkrachten hier op school. Ze wist me te vertellen dat ze twintig jaar ervaring had in een townshipschool in Johannesburg. Dat staat nogal bekend om een andere mentaliteit hier: overvolle klassen, kinderen slaan, ... noem maar op. Ze is blij dat ze weg is uit die scholen, maar de mentaliteit heeft ze toch niet helemaal los kunnen laten. Natuurlijk slaagt ze de kinderen niet, mag helemaal niet in onze school, maar ze roept en tiert er op los. Ze vernedert de kinderen echt. Fouten maken is verboden!


"Wie een gom nodig heeft tijdens zijn oefeningen heeft weeral niet goed nagedacht."


"Doorstrepen is nergens voor nodig als je alles van de eerste keer juist kan opschrijven."


Oh wee, als ze een kind hier dan op betrapt. Of als je niet goed geluisterd hebt of te traag werkt volgens haar normen. Zo heb ik een jongetje dat enkel Xhosa spreekt in de klas. Zijn naam is Asemahle. Hij komt van een townshipschool en zit ver ver achter op de rest van de klas. Hij kent zelfs de basissommen als 5 + 3 amper. Daarom had ik hem een telraam gegeven om het vlotter te laten verlopen. Maar toen mijn leerkracht dat te zien kreeg, werd ze razend. 


"YOU LAZY DUMB CHILD! You don't belong in second grade... I should send you back to first grade! Lazy lazy lazy child!"


"You are a terrible child. I pity your mother, I really do! You can't do anything right!"


En toen de tranen volgden was het hek helemaal van de dam...


"Stop crying, you big baby! I SAID STOP CRYING!"

Wellicht verstond het kind maar half wat er naar zijn hoofd geslingerd werd, maar de boodschap had het zeker begrepen. Ik kon alleen maar toekijken en zelf de tranen verbijten toen ik het jongetje dapper zag doorwerken, met de tranen rollend over zijn wangen. De kinderen durven amper vragen te stellen en kijken constant beteuterd. Oooh, mijn hart is vaak gebroken die eerste week! Ik probeer hen zoveel mogelijk positief aan te moedigen, ze hebben er zoveel nood aan! Na school kwam Asemahle mij een knuffel geven en brabbelde iets waar ik uit opmaakte "love you, new mam". Hartverwarmend! Vanaf maandag zou ik de lessen overnemen en het op een totaal andere manier aanpakken dan Miss Ngubeni... 


In het weekend waren de weergoden ons iets minder goed gezind. De herfst is duidelijk in het land, de temperaturen zakken hier tot 24 graden... (gnah gnah, en hoe staat het met de lente in België?) Maar na een zonnige en vrolijke schoolweek, besloten de weergoden een laagje wolken over Kaapstad en omstreken te hangen tijdens het weekend. Wat doe je dan als twee meisjes met grijs weer? Inderdaad ja, SHOPPEEEEEN! Zeker als je weet dat we het tweede grootste shoppingcenter van Afrika, Canal Walk, hier vlakbij hebben. Gelukkig wisten we de schade aan onze portefeuilles beperkt te houden. De mode is hier wat anders (lange kleedjes tot op de grond... en believe me, ik ben echt een kabouter in die dingen) en zoveel kilo's krijg ik toch niet meer mee in mijn valies. Ik spaar ze voor leuke souvenirtjes voor mijn lievelingen in Schepdaal :-)

Natuurlijk maakten we ook nog wat tijd vrij om lesvoorbereidingen te maken, want maandag was het zover! Eindelijk zorgjuf af en een klasje voor mezelf! Ik werkte met actieve werkvormen, speelde een quiz bij maths, gaf de kinderen complimenten, heb sneller-klaar-leitjes gemaakt voor de snelle werkers, maakte een themahoek, vertelde het verhaal van Mister Drop... En ik geniet met volle teugen hoe de kinderen hun ogen open trekken bij deze andere manier van werken, maar zoveel bijleren. En het beste van al, Miss Ngubeni doet net hetzelfde! Ze vindt mijn werkvormen heel leuk en snapt niet hoe ik het allemaal laat draaien. Vandaag gaf ze me het compliment dat mijn rustige aard heel de klas, zelfs het grootste probleemgeval dat welbekend staat over de hele school, rustig krijgt. En dat ze misschien ook wat minder moet roepen... Hoplaaa! Het is een begin!

De themahoek rond Water

Het verhaal van Mister Drop om de watercyclus aan te leren

De sneller-klaar-leitjes: Omdat de basiswiskunde hier echt zo beperkt is. Omdat de kinderen op deze manier eens lekker kunnen uitvegen en geen zorgen moeten maken om fouten. En vooral omdat kopiëren van sneller-klaar-boekjes voor ieder kind gewoon véél te véél kost!

Ik vroeg haar of ze het zag zitten dat ik bij haar in de klas bleef tot eind mei, in de plaats van binnen een week naar het eerste leerjaar te moeten vertrekken. Ze stemde met veel overtuiging in. Jihaaa, want de klik die ik heb met deze klas is ongelooflijk. Ik wil ook nog zoveel dingen met hen doen die ik niet kan in een eerste leerjaar. Daarbovenop zou ik in het eerste leerjaar weer van nul moeten starten met enkele dagen observeren. Veel te veel tijdverspilling als je 't mij vraagt, onze tijd hier is beperkt! En ohja, eerste leerjaar bleek na onze stage dit jaar ook helemaal mijn ding niet te zijn... Dus alles valt perfect op zijn pootjes!


Dit weekend trekken we opnieuw Kaapstad in voor enkele leuke marktjes en hopelijk ook voor wat gospel en lekkernijen in de townships (sloppenwijken). Hoe dat allemaal nog verloopt, laat ik zeker weten!  

The best things in life aren’t things, except for chocolate cake.

Na al die pech met de auto van vorige week, besloten we toch onze kans te wagen om het land wat dieper in te trekken: in vijf dagen door de Garden Route , die zich aan de andere kant van de Western Cape bevindt.

Kaapstad --> Garden Route

We startten hiervoor om 6uur 's ochtends al in onze hometown, Blouberg - V E R S C H R I K K E L I J K V R O E G - om dan rond 7 uur aan een toch van 5 uur rijden te beginnen in Cape Town. We reden tussen de bergen, langsheen mooie stranden en door velden struisvogels, die hier als koeien in een wei staan. Grappig! Onze eerste stop was in George, meer bepaald Vic Bay. Hier hadden ze een heel mooi, gezellig strandje... mét warm zeewater! Iets helemaal nieuws voor ons, aangezien de Atlantische Oceaan aan ons Bloubergstrand ijzig koud is. Wel heel toeristisch en veel volk, wellicht door de Paasvakantie. We verbleven hier voor de eerste keer in een backpacker, kan je eigenlijk best vergelijken met een jeugdherberg. Wat een ervaring! Zalig sfeertje en goed geslapen! De dag nadien genoten we van een dagje op dat strand en gingen ook eens pootje baden nu we de kans hadden. Ideaal om de vijfdaagse rustig in te zetten, de komende dagen gingen we immers voor meer avontuur!

Met de Bazbus reden we daags nadien door naar Knysna, een iets levendiger plaatsje op onze route. Daar werden we warm onthaald in de Highfield Backpackers, een superleuke backpacker vol volk van onze leeftijd. Daar kropen we samen rond een vuurtje en maakten er kennis met heel wat nationaliteiten. Duitsers, Fransmannen en -vrouwen, Nederlanders, Zuid-Afrikanen en zo veel meer. We hielden er een gezellige braai (barbecue) en dronken wat wijn van de mensen die stage liepen op de wijngaarden in Stellenbosch, tot er iemand van de locals uit Knysna met het idee kwam om eens naar een feestje te trekken. Daarvoor nam hij ons mee in zijn busje naar een bar in de dichtstbijzijnde Township. Een echte ervaring, waardoor foto's mij eigenlijk helemaal zijn ontgaan. Leek mij ook niet bepaald passend in die omgeving... Er vertelde mij zelfs één kerel dat hij jaren in de gevangenis had gezeten wegens steek- en schietpartijen tijdens zijn jaren als drugsdealer. (Slik!) Ik denk dat zijn hersenen serieus aangetast waren door al die drugs vroeger, want hij was redelijk irritant. Maar de locals kenden hem en brachten hem al snel op een afstandje. Echt een avond waar je soms ogen kon trekken... Maar wel een topavond! 

Om jullie een idee te geven van zo'n Township

Op woensdag reed de Bazbus niet. Maar in onze backpacker werd ons al snel een lift aangeboden richting onze volgende stop: The Crags. Daar zouden we de dag starten tussen de olifanten. We bezochten er namelijk een reservaat waar op dit moment zes olifanten verblijven. Allemaal leefden ze ooit in gevangenschap en worden hier opnieuw aangeleerd hoe te overleven in het wild. Drie olifanten waren al weer helemaal mensenschuw, die zaten dus ver in de velden, en zouden dus niet zo lang meer in het reservaat blijven. Gelukkig waren er ook andere olifanten waarmee wij kennis mochten maken. Meer zelfs, we mochten een wandelingetje hand-in-slurf maken en ze nadien ook te eten geven. Wel was hun slurf een beetje misvormd. Ze hadden namelijk enkele dagen vastgezeten aan de douaneposten van Namibië en hadden hun slurf ergens doorgekregen in hun poging tot ontsnappen. Helaas voor de arme diertjes kwamen die helemaal gekneld te zitten. Ze kregen geen adem meer en waren genoodzaakt om hun eigen slurf af te scheuren om te overleven! Heel erg zielig verhaal... Maar echt wel lieve beestjes, zolang je eten in de buurt hebt ;-) 

Later die dag bezochten we ongeveer eenzelfde reservaat voor aapjes. Een groot bos voor monkeys die ooit huisdier waren of gevangen zaten in één of ander dierenpark. Op hun eentje zouden ze nooit kunnen overleven in de wildernis. Vandaar dat ze eerst in een grote kooi leven,centraal in het bos, om zo kennis te maken met apen in de buurt zonder aangevallen te worden. Na een tweetal maand zijn ze dan klaar om de bosbewoners te vervoegen. Aangezien apen echte familiebeesten zijn, zouden ze in de échte wildernis nooit meer kunnen overleven? Ik vond het wel een mooie gedachte dat ze die beestjes hier zo proberen te helpen, maar toch voelde het aan als een soort Planckendael. Veel families komen er met hun kinderen en dus leven de apen nog altijd niet zoals ze het echt verdienen. 

Als kers op de taart van deze avontuurlijke dag, brachten we ook een bezoek aan een wilde-katten reservaat. Mijn familie en vrienden moeten nu echt wel lachen, aangezien ik niet echt een kattenvriend ben en al moeite heb met het vertrouwen van een simpele huiskat (wat wil je met zo'n mormels thuis). Maar inderdaad, dit park was echt wel puur avontuur voor mij!

Nadien werden we naar onze laatste Backpacker gebracht; The Wild Spirits Lodge, ver gelegen van de bewoonde wereld en net aan de punt van het Tsitsikamma National Park. Het leek op een oud hobbit-dorpje en bij het rondkijken bergreep ik weeral eens waarom de mensen hier zeggen dat Zuid-Afrika al het mooie van Europa in één land gestopt is. Hier leken we aangekomen in het groene Ierland, terwijl het strand à la Zuid-Frankrijk maar 10 kilometer verderop was. De bevolking van dit kleine hobbitdorpje was dan weer een ras apart. Een soort hippie-gemeenschap die alles in teken van onze mooie natuur plaatsten. Recycleren, sorteren, bomen knuffelen en okselharen laten staan, hey hey hey! Maar aan dat laatste deden we toch maar niet mee :p We maakten er wel enkele mooie wandelingen en genoten vooral veel van de rust en het uitzicht. En opnieuw, gezellige avonden met weer heel wat nieuwe gezichten. Dit keer enkele Vlamingen! Bij een goed gevuld bord struisvogelstoofvlees (niet slecht, niet slecht ...) konden we eindelijk nog eens onderling stoeffen over ons lekker bier, heerlijke chocolade en de simpelste, maar beste, chiro/jeugdhuisfeestjes. 

Op vrijdag bleek onze portemonnee bijna leeg te zijn, aangezien we niet echt banken waren tegen gekomen in dit godvergeten, maar prachtige, hol. Inkopen moesten we doen in een boerderijtje zo'n twintig minuten verderop. Ze hadden er de ruime keuze uit kaas, melk, brood en chocoladetaart. Over de chocoladetaart was geen twijfel, maar ook van de rest namen we een stukje mee. ;-) Op onze weg terug kwamen we een auto tegen. Onze Vlaamse vrienden waarschuwden ons voor enkele baboons (bavianen) verder op de weg. Een groepje van acht die je normaal wel makkelijk wegjaagt met een stok. Maar aangezien we eten op zak hadden (chocoladetaart!!!) boden ze ons toch een lift aan en brachten ons tot bij de backpacker. Gelukkig maar, want toen we de groep baboons passeerden, bleek het groepje van acht uitgegroeid tot een familie van wel vijftien aapjes van alle groottes. Sowieso dat we waren aangevallen want ik had mijn stuk taart nooit af gegeven. Maar ik kan jullie verzekeren, de overwinning smaakte dubbel zo zoet!

Met dit stevig ontbijt konden we onze terugrit naar Kaapstad van zo'n 12 uur met gemak aan. 

Na deze heerlijke vijfdaagse door de Garden Route en enkele Paasdagen zonder lekkere chocolade (toch één van de voordelen van ons Belgenlandje...) is de Paasvakantie stilletjes op zijn eind gelopen en herbeginnen we weer met het schoolse leventje. Ik sta nu in het tweede leerjaar en ben benieuwd hoe het allemaal zal lopen. Ik hoop om minder de zorgleerkracht te moeten spelen en terug echt zelf voor de klas te staan! We zullen zien... Wish me luck!

And the world spins madly on...

De eerste week van mijn paasvakantie zit erop! En ik deed even een rekensommetje... Nog maar zeven weekends hier en ik sta al terug op Belgische grond! Wha, nog zoveel te doen en te ontdekken in zo weinig tijd :-( Maar aan de andere kant, Belgische mede-feestbeesten... Be prepared :-)


Deze week hadden we de grootse plannen om met ons huurauto'tje richting Simon's Town (voor pinguïns!) en Cape Point, het meest zuidelijke punt van Afrika, te gaan veroveren. Toen we woensdag dus ons huurauto'tje geleverd kregen, waren Tine en ik dan ook in volledige extase. Vreugdedansjes, high-fives, ... Noem maar op. Al snel deden we een testritje. Oké, hij reed niet zo vlot... En gek, je kan hier superlang in eerste rijden zonder over de toeren te gaan. We moesten zelfs niet overgaan tot vierde vitesse tijdens deze eerste ritjes! Wajoo, zo anders dan in België!


Donderdag spraken we af met Brenda, Lieselot en Lore om richting Simon's Town en Cape Point te trekken. We starten uiteraard in Tine en Steffi-stijl, met de nodige troubles: file rijden, verkeerd rijden en "Tiens, ik vind den truc maar niet om naar vierde te kunnen schakelen". Maar hakuna matata! In Sea Point, stadje net buiten Cape Town, ontmoeten we elkaar dan toch allemaal en trekken er op uit. We zitten vrolijk samen in de auto en zijn van plan er een leuke dag van te maken, al was het een beetje bewolkt. Ze gaven regenbuien die avond, maar we zouden op tijd terug zijn en hier geen last van hebben. In de eerste vijf minuten komen we op een bergop met een stopstreep (eerste bergop van de hele rit trouwens) en wanneer ik wil vertrekken blijkt me dat niet zo goed te lukken. Gas bijgeven dus, nog een beetje... Tot er opeens een vreemd geurtje komt, opgevolgd door veel rook in en rond de auto. "Uitstappeeeeeeen!" roept de bange achterbank. Maar gelijk hadden ze. We moesten dringend uit die auto. (moet best een grappig zicht geweest zijn als omstaander: vijf kippen zonder kop die uit een rokende auto vliegen) Gelukkig waren er ook wat behulpzame mannelijke omstaanders die de auto aan kant bolden en ons wisten te vertellen dat 'the clutch', versnelling dus, volledig doorgebrand was. Veel gevloek en "Ouhnee, wat gaat deze grap ons kosten?" volgt. 

Vier uur later komt de man van het huurbedrijf aangereden in een blauwe volkswagen Polo-playa. Hij zei ons dat we in deze auto verder mochten en reed dan zonder enig probleem verder met onze 'kapotte auto'. Vreemd! Maar ach, we hadden nu een auto'tje dat gezellig leek op ons lupo'tje van thuis en besluiten dus de uitstap richting Simon's Town en Cape Point verder te zetten. Al snel blijkt dat ik weer de truc niet vind om naar vierde te schakelen. Grrr, wordt best vervelend op grotere wegen. Zorgt ook voor veel gevloek en gebaren van chauffeurs rond ons. (en dat terwijl ik zelf normaal zo'n chauffeur ben op de weg :p) We rijden via Chapman's Peak, een weg uitgekapt uit een rotsklif. Je rijdt dus eigenlijk net boven de zee op een smal weggetje. Scary, maar wat een uitzicht! Nadien rijden we Simon's Town binnen en zien we enkele pinguïns. Was ons humeur nu helemaal om zeep? We vonden het namelijk maar saaie, stinkende beesten. 

We besluiten de pinguïns dus achterwege te laten en onze uitstap verder te zetten richting Cape Point. Maar die plannen veranderen al snel wanneer ook deze auto helemaal begint te roken en dampen bij het oprijden van een bergop. Ik kreeg het helemaal op de zenuwen, dus de andere inzittenden waagden ook hun kans om de auto boven te rijden. Maar tevergeefs. We vragen een willekeurige kerel om hulp en besloten deze trip voor bekeken te houden en terug richting Cape Town te trekken. Het begon ondertussen immers akelig donker te worden door al die grijze wolken. Op onze terugweg op Chapman's Peak deed zich dan het ergste wat er die dag kon gebeuren voor. De storm breekt heel hard uit. Wind  van 100 per uur. Regen dat valt als bakken. Op zo'n smalle, enge baan. In zo'n krot van een auto. Het was zeker een half uur muisstil in de auto. Iedereen was bang, echt bang. En ik maar geconcentreerd dat stuurtje vasthouden en rijden. Maar hey, zoals jullie hier wel merken hebben we het allemaal overleefd. Het was gewoon een vreselijke ervaring. Enige "pluspunt" van de dag: we hebben pinguïns gezien. Whoop-ie-doo! De dag nadien is de auto onmiddellijk terug naar het autobedrijf gevlogen en de Cape Peninsula Tour doen we wel eens met de bus! Op een zonnige dag!


Zaterdag besloten we nog een poging te ondernemen met het vrolijke drietal om er een leuke dag van te maken. Dit keer zonder auto in Cape Town Center, ondertussen vertrouwde buurten voor mij en Tine. We toonden hen de plaatselijke marktjes, cafétjes en parkjes. Wat zon en een cocktail op een terrasje. Meer heeft een mens eigenlijk niet nodig om er een leuke dag van te maken, niet waar? 

Op ons favoriete terrasje/balkonnetje "The Neighbourhood" in Long Street

Chillin' at Company's Garden.

Mojitooo's!

De komende week zal ik Brenda en co niet meer zien. Tine en ik trekken met de Bazbus richting de Garden Route. Een route van klein kuststadje naar het andere, aan de andere kant van de Western Cape. Iets wat je hier echt moet gedaan hebben tijdens je verblijf hier in Zuid-Afrika, een nationale trots. Maar ik zou het toch niet over mijn hart krijgen geen afscheid te nemen van Brenda, dus maken we er maar een vijfdaagse trip van. Zo kan ik zaterdagavond Brenda gaan uitzwaaien in Cape Town Airport, uiteraard mét vlagje, om ze pas terug te zien één en een halve maand later in Zaventem. Phoe, nog niet echt last gehad van heimwee hier... Maar dat wordt denk ik wel raar!


Nu tijd voor mijn bed! Let's go backpacking, skype or blog you later!